Rudolf z Rheinfelden urodził się około 1025 r. jako syn hrabiego Kuno z Rheinfelden i nieznanej z pochodzenia matki. Dokładne powiązania rodzinne Rudolfa nie są jeszcze w pełni wyjaśnione. Jego związki z wymarłym już wówczas burgundzkim domem królewskim poprzez Rudolfa II są uważane za pewnik. Przyjmuje się, że Rudolf z Rheinfelden był prawnukiem króla Burgundii Rudolfa II i jego żony Berty szwabskiej. Był także kuzynem książąt Lotaryngii i krewnym saskich Ludolfingów.
Po śmierci cesarza Henryka III cesarzowa-wdowa i regentka Agnieszka Akwitańska musiała oddać księstwa, którymi administrował jej zmarły mąż. Próbowała jednak związać nowych książąt ze swoją rodziną. W rezultacie tego jesienią 1057 r. Rudolf z Rheinfelden został wyniesiony do godności księcia Szwabii. W tym samym czasie powierzono mu administrowanie Burgundią. Ponieważ stosunki z dynastią salicką nie były jeszcze zbyt bliskie, Rudolf z Rheinfelden zaręczył się a następnie w 1059 r. poślubił córkę cesarzowej Matyldę szwabską. Ale Matylda szwabska zmarła w 1060 roku, a małżeństwo prawdopodobnie pozostało bezdzietne. Drugie małżeństwo Rudolf z Rheinfelden zawarł dwa lata później. Książę poślubił Adelajdę Sabaudzką, córkę hrabiego Sabaudii i margrabiego Susa Ottona i margrabiny Adelajdy. W ten sposób odnowiono bliskie związki z dynastią Salicką, ponieważ Adelajda sabaudzka była siostrą Berty, żony króla Henryka IV. W ten oto sposób Rudolf z Rheinfelden ponownie został szwagrem Henryka IV.
Płyta nagrobna Rudolfa z Rheinfelden
Kiedy Szwabię przyznano Rudolfowi z Rheinfelden, doszło do sporu, ponieważ Bertold I Brodaty z rodu Zähringenów poczuł, że został pominięty i rościł sobie prawa do księstwa. Zähringen był w stanie pokazać pierścień, który cesarz Henryk III podarował mu jako symbol i obietnicę inwestytury na księstwo szwabskie. Co istotne Berthold I Brodaty był hrabią w różnych dobrach na terenie księstwa, takich jak Ortenau, Turgowia, Breisgau i nad Baarem, dzięki czemu był jednym z najbardziej wpływowych hrabiów w Szwabii. Cesarzowa Agnieszka Akwitańska mając to wszystko na uwadze obiecała mu przekazać w przyszłości opróżnione księstwo. Tak też się stało w 1061 r., kiedy to przekazała mu osierocone po śmierci Konrada III Księstwo Karyntii i Margrabstwo Werony. W tym samym roku saski hrabia Otton z Northeim został wyniesiony do godności księcia bawarskiego. Jak już wiemy z poprzedniego postu to właśnie ci trzej książęta byli później w opozycji do Henryka IV. Dzięki władaniu księstwami trzej książęta otrzymali możliwość poszerzenia swojej władzy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz