Stefan z Blois królem Anglii

 

"Nadszedł ów straszliwy czas, kiedy potem rozgorzał wściekłymi zdradami Normanów, to wszystko co czynił Henryk [I Beauclerc król Anglii], czy to jako despota, czy to jako król, w porównaniu z rzeczami jeszcze gorszymi wydawało się szczytem wspaniałości. Bezzwłocznie bowiem przyszedł Stefan [hrabia Mortain i Boulogne], brat młodszy hrabiego Tybalda z Blois [hrabiego Blois, Chartres, Châteaudun, Meaux, Troyes i Szampanii oraz pana Sancerre], człowiek wielkiej energii i wielkiej czelności (...) [który] rzucił Bogu wyzwanie, zagarniając koronę królestwa. Wilhelm [de Corbeil] arcybiskup Canterbury, który pierwszy przyjął odeń przysięgę - niestety, ach niestety - pobłogosławił go jako króla".

 

Stefan z Blois król Anglii

 

W taki oto sposób Henryk z Huntingdon w swojej kronice "Historia Anglorum" przedstawił wstąpienie na tron Stefana z Blois. A jak do tego doszło opisuję poniżej.

 

Po śmierci króla Anglii Henryka I Beauclerca (1 grudzień 1135 r.), tron ​​miał przypaść jego córce cesarzowej Matyldzie. Podobnie jak wszyscy możni królestwa, Stefan z Blois dwukrotnie złożył przysięgę, że uzna ją za królową. Ale Henryk I Beauclerc nigdy nie przekonał swoich baronów do Matyldy jako samodzielnej władczyni. Odrzucił również ich sugestie, że mogłaby rządzić jako regentka swojego wnuka Henryka Plantageneta. W chwili jego śmierci nie było zatem trwałego konsensusu między anglo-normańskimi baronami co do uznania Matyldy za władcę. Ostrzeżony przed śmiercią króla, Stefan z Blois wykorzystał to. Przepłynął kanał La Manche i dotarł do Londynu tak szybko, jak to było możliwe. Tutaj mieszkańcy uznali go za króla.

 

 Cesarzowa Matylda, córka Henryka I Beauclerca, pretendentka do tronu

 

Następnie udał się do Winchester, siedziby dworu i administracji królewskiej, gdzie jego brat Henryk z Blois był biskupem. Dzięki temu uzyskał poparcie biskupa Rogera z Salisbury, który jako Wielki Justycjariusz był szefem administracji królestwa, oraz Wilhelma du Pont de l'Arche , strażnika królewskiego skarbu. W zamian obiecuje być lojalnym królem wobec Kościoła. Gwarantuje duchowieństwu pewną autonomię, zwłaszcza przy wyborze głównych biskupów i arcybiskupów. Jego ustępstwa wobec baronów królestwa są bardziej ograniczone. W szczególności twierdzono, że obiecał znieść "danegeld".

 

22 grudnia 1135 r. po tym, jak Hugues Bigot złożył przysięgę, że na łożu śmierci król Henryk I Beauclerc wyznaczył Stefana z Blois na swojego następcę, został koronowany przez Wilhelma de Corbeil, arcybiskupa Canterbury. Baronowie z Księstwa Normandii zaproponowali jego starszemu bratu Tybaldowi IV Wielkiemu, aby został ich władcą. Ale gdy zostali poinformowani o koronacji Stefana z Blois, zaakceptowali go jako swojego księcia. Nie byli gotowi, aby ponownie przeżywać problemy wynikające z obowiązku lojalności wobec dwóch różnych książąt zwierzchnich . Według Wilhelma z Malmesbury, Stefan z Blois kiedy był jeszcze hrabią, był szczególnie popularnym baronem. Stefan z Blois otrzymał istotne poparcie ze strony baronów Anglii i Normandii, a nawet papież potwierdził jego wybór na króla.