Longobardowie, lud zachodniogermański, osiedlili się we Włoszech w drugiej połowie VI wieku, zakładając królestwo, które zostało następnie podbite przez Karola Wielkiego w 774 r. Najbardziej wysunięte na południe księstwo longobardzkie, Benewent, zdołało jednak zachować niezależność, uznając się za wasala królów z dynastii Karolingów. Księstwo, później uzyskało rangę niezależnego księstwa, osiągnęło apogeum w IX wieku, a następnie podzieliło się na księstwa Benewentu, Kapui i Salerno. Z kolei na wybrzeżu powstały małe państwa-miasta, zorganizowane w formie księstw - Gaeta, Neapol i Amalfi - które skutecznie funkcjonowały jako niezależne państwa, formalnie jednak uznając zwierzchność Cesarstwa Bizantyjskiego. Cesarstwo Bizantyjskie, po okresie upadku z czasów ekspansji muzułmańskiej, zachowało we Włoszech jako bezpośrednie posiadłości Apulię i Kalabrię. Począwszy od XI w., Bizancjum rządzone przez utalentowaną dynastię macedońską, wzmocniło swoją pozycję w regionie.
Królestwo Longobardów i posiadłości bizantyjskie we Włoszech
Księstwo Benewentu
Ostatnią, ale nie mniej ważną siłą polityczną na ziemiach włoskich byli Arabowie, którzy pojawili się na scenie począwszy od VII w. po podboju przez nich starej rzymskiej prowincji Afryki prokonsularnej. Ze swoich baz w Afryce Północnej, muzułmanie przeprowadzili liczne łupieżcze najazdy na terytoria chrześcijańskie. W 827 r. na Sycylii wylądowała armia arabsko-berberyjska, która ostatecznie odebrała wyspę Bizantyjczykom w 902 r. Arabowie jeszcze przed zakończeniem podboju wyspy najechali, a także zajęli różne obszary Półwyspu Apenińskiego. Wydawało się, że muzułmańskie niebezpieczeństwo zostało odepchnięte dzięki sojuszowi sił chrześcijańskich, który w czerwcu 915 r. pokonał Saracenów w bitwie nad rzeką Garigliano. Arabowie zostali pokonani, ale nie zostali całkowicie wytępieni, a groźba ich najazdów sprawiała, że przybrzeżne regiony południowych Włoch były ciągle zagrożone.
Arabskie oblężenie Mesyny w 843 roku
Wytworzyły się podziały polityczne, które częściowo pokryły się z podziałem kulturowym i religijnym. Podczas, gdy mieszkańcy Kampanii i północnej Apulii mówili językiem romańskim i uznawali siebie za wiernych Kościołowi rzymskokatolickiemu, mieszkańcy Kalabrii i południowej Apulii mówili głównie po grecku i należeli do obrządku prawosławnego.
Arabski podbój Syrakuz w 878 roku
W zachodniej i południowej Sycylii większość mieszkańców stanowili arabscy i berberyjscy imigranci, a także rdzenni mieszkańcy, którzy przyjęli wiarę muzułmańską i przyjęli język i zwyczaje arabskich zdobywców. Z drugiej strony, na północnym-wschodzie wyspy ludność pozostała w dużej mierze wierna prawosławiu. Wreszcie w całych południowych Włoszech, a zwłaszcza w ośrodkach miejskich, istniały liczne i aktywne społeczności żydowskie.
Taki tygiel religijny, kulturowy i językowy zastali Normanowie, którzy w XI wieku pojawili się na południu Włoch.
Południowe Włochy w XI wieku
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz