Lotar II z Arles - król Włoch

 Całe życie Lotara można prześledzić dzięki nielicznym i wielu przypadkach mało znaczącym zapisom, które przede wszystkim zawsze ukazują go w cieniu ojca Hugona hrabiego Arles i Vienne oraz króla Włoch w latach 926-947. Lotar był synem Hugona z Arles oraz Aldy Starszej, urodził się około 930 r. W latach 929-930 wielu możnych Królestwa spiskowało przeciwko Hugonowi. Decyzje i stanowczość króla z jaką odpowiedział na te działania arystokracji oznaczały, że nikt nie sprzeciwił się wyniesieniu Lotara na urząd współkróla. Tym manewrem Hugo zamierzał zapewnić sukcesję synowi, a jednocześnie pognębić swoich przeciwników ciężarem ciągłości władzy dynastii, którą zamierzał założyć we Włoszech. Niestety są trudności z ustaleniem dokładnej daty wyniesienia na tron Lotara, ale jesteśmy w stanie umiejscowić ją między 13 a 18 kwietnia 931 r. Tym samym Lotar był związany z koroną włoską już jako dziecko.

 

   

Żelazna korona, korona królów Włoch od czasów Longobardów

 

W 905 r. do Królestwa Prowansji powrócił cesarz Ludwik III Ślepy, który został pokonany i oślepiony przez króla Włoch Berengara I. Dzięki temu Hugo zdobył silną pozycję w Królestwie Prowansji, ponieważ jako najbliższy krewny cesarza objął rządy jako regent. W 907 r. Hugo podjął pierwszą próbę przejęcia władzy we Włoszech. Dopiero po zabójstwie Berengara I 7 kwietnia 924 r. Hugo mógł spełnić swój plan. Po tym, jak nowy król Włoch Rudolf II będący również królem Burgundii ostatecznie opuścił Włochy, możni zbuntowali się przeciwko niemu i w porozumieniu z możnymi popierającymi Berengara, ofiarowali tron ​​Hugonowi. Hugo przyjął tą ofertę i po wylądowaniu w pobliżu Pizy, ruszył na północ, gdzie 9 lipca 926 r. w Pawii został koronowany na króla Włoch.

Hugo przez dwadzieścia lat był w centrum wydarzeń królestwa i był uwikłany w ciągłe walki i intrygi ówczesnej arystokracji. Tym samym również jego syn Lotar uczestniczył w tych rozgrywkach. Wśród nich licznie występowali krewni Lotara: stryjowie, wujowie i przyrodni bracia, pochodzący z innych związków Hugona. Jak zauważył kronikarz i biskup Cremony Liutprand Hugo miał słabość do kobiet. Miał cztery żony oraz przynajmniej pięć kochanek/konkubin. Jednak Hugo nie zawsze był w stanie zarządzać złożoną siecią relacji rodzinnych na swoją korzyść, a konflikty i zazdrość nie były rzadkim zjawiskiem. Dlatego też, prawdopodobnie potrzeba zaprzestania walk wewnętrznych w rozrodzonej rodzinie mogła przemawiać za wyborem właśnie Lotara na swojego współkróla. Lotar był jedynym legalnym synem króla Hugona.

Hugo przywiązywał dużą wagę do margrabstwa Toskanii, które w 931 r. przekazał  swojemu bratu Bosonowi. Toskania w tym okresie konsolidowała się i tworzyła się jej tożsamość regionalna. Również w tym okresie Hugo podjął decyzję o wejściu w kolejny związek, aby aktywnie włączyć się w sprawy rzymskie. W 932 r. jego żoną została Marozja I, potężna wdowa po Alberyku I księciu Spoleto i córka Teofilakta margrabiego Tusculum i Teodory I.

 

  

Hugo z Arles, król Włoch

 

Dla utrzymania równowagi sił między "królikami" na obszarze dawnego Cesarstwa Karola Wielkiego, Hugo musiał szukać porozumienia z królem Burgundii Rudolfem II, który był byłbym królem Włoch. Był on postrzegany jako konkurent i zagrożenie dla rządów Hugona we Włoszech. W 933 r. Hugo przekazał Rudolfowi swoje posiadłości w Prowansji, w zamian za co król Burgundii przysiągł uroczyście, że jego noga nie stanie na włoskiej ziemi. Jednak w tym czasie nadeszło nowe zagrożenie zza Alp w osobie księcia Bawarii Arnulf Złego a w samych Włoszech pojawiły się spiski margrabiego Toskanii Bosona. W 936 r. Hugo pozbawił władzy swojego brata i zastąpił go swoim synem Hubertem, zrodzonym z szlachetnie urodzonej Wandelmondy. Hubert był starszy od Lotara i podobnie jak on służył wiernie ojcu.

12 lub13 lipca 937 r. zmarł król Burgundii Rudolf II. Hugo poślubił wdowę po nim Bertę szwabską i obiecał Lotarowi, że dostanie za żonę jej 6 letnią córkę Adelajdę. 12 grudnia 937 r. król wydał dwa dyplomy, którymi Hugo i Lotar przekazali bogatą darowiznę na rzecz Berty i Adelajdy, aby przypieczętować umowę małżeńską. Tak więc życie Lotara było całkowicie podporządkowane ojcu i jego planom politycznym. Hugo bezskutecznie usiłował uzyskać opiekę nad małoletnim pasierbem Konradem III królem Burgundii. We Włoszech na powrót wybuchły walki, podczas których wzrosła rola Berengara II margrabiego Ivrei.

 

 

Królowie Włoch od lewej: Hugo, Lambert, Lothar i Berengar II

 

W początkowym okresie Berengar II utrzymywał dość dobre stosunki z królem, a nawet około 930 r. wżenił się w rodzinę królewską. Poślubił bratanicę króla Willę, córkę Bosona margrabiego Toskanii. Jednak wypadł on z łask króla po tym jak się zduntował. Bunt został stłumiony a w 940 r. przeciwko Hugonowi wystąpił brat Berengara II, Anskar książę Spoleto i Camerino. Wydaje się, że Berengar II spotkał się z przychylną reakcją Lotara, który zwrócił uwagę na to, że jego ojciec planuje zwrócić się przeciwko jemu. Berengar II schronił się w Szwabii, gdzie został z życzliwością przyjęty przez jej księcia Hermana I. Berengar II wrócił do Włoch w 945 r. na czele silnej armii. Wkrótce wśród zwolenników Hugona rozpoczęły się zdrady i dezercje. Hugo czując się przytłoczony problemami i być może również wiekiem, miał wówczas około 65 lat, zamiast się bronić, próbował ocalić tron ​​dla Lotara.

To śmiałe posunięcie zakończyło się sukcesem i zarówno zgromadzenie możnych, jak i Berengar II przyjęli je z różnych powodów. Pierwsi nie ufali margrabiemu, a on sam najwyraźniej wierzył, że może kontrolować Lotara. Dlatego między końcem marca a początkiem kwietnia 945 r. przestał dzielić tytuł królewski z ojcem. 29 marca wydano ostatni dyplom, na którym ojciec i syn występują razem, a wystawiony 8 kwietnia jest pierwszym, gdzie Lotar występuje sam.

W rzeczywistości frakcji wspierająca Hugona zdołała przeforsować swoich ludzi na urzędy, a stary król dążył do zemsty i szukał nawet posiłków w Prowansji. W tej sytuacji Berengar II zdecydował się na ponowne współrządy Hugona i Lotara i zobowiązał starego króla do stałego przebywania we Włoszech. Hugo próbując umocnić władzę syna doprowadził do ślubu Lotara z Adelajdą burgundzką a królową Bertę odesłano do Burgundii. 10 kwietnia 947 r. w Arles zmarł Hugo, gdzie zbierał armię, aby rozprawić się Berengarem II. W tym momencie Lotar znalazł się sam i próbował przeciwstawić się roszczeniom Berengara.

 

 Królestwa Franków w 947 r.

 

Lotar rozpoczął podróż po Emilii i Toskanii a towarzyszyli mu: Berengar II, Attone di Vercelli i stary przyjaciela ojca, hrabia Aleramo. Młody Król oprócz nawiązania stosunków z królem Niemiec Ottonem I, dokonał dużej darowizny na rzecz Arduina Glabrione, hrabiego Auriate i Turynu, przekazując mu bogate opactwo Breme i starał się wzmocnić swoje stosunki z wrogo nastawionymi do Berengara II, jak miasto Como. To był moment wielkiej reorganizacji administracji , w wyniku której część margrabstw została podzielona na mniejsze hrabstwa, zawsze jednak składające się z więcej niż jednego komitetu. Dotyczyło to zwłaszcza margrabstw Friuli, Lombardii i Ivrei, czyli tych, które strzegły granic alpejskich, ale były również motywowane względami politycznymi, mającymi na celu zmniejszenie siły margrabiów, którzy na czele tych rozległych terytoriów wielokrotnie podważali działania króla. Były to jednak inicjatywy, które, choć formalnie wprowadzane przez panującego Lotara, musiały być raczej częścią politycznego planu Berengara II niż słabego króla.

22 listopada 950 r. w Turynie zmarł Lotar. Według niektórych został otruty przez Berengara II, chociaż to tylko pogłoski, a inni mówią o chorobie jako najbardziej prawdopodobnej przyczynie śmierci króla.

Lotar zdominowany przez osobowość ojca, wydaje się być postacią słabą i mało istotną, ale przedwczesna śmierć i krótki okres jego samodzielnego panowania nie pozwalają mi na sformułowanie ogólnej oceny jego działalności, ale myślę że warto pamiętać o Nim.