Bitwa pod Alnwick - 13 listopada 1093 r.

 

W momencie, gdy w Anglii do władzy doszedł Wilhelm II Rudy, kontrola nad północną Nortumbrią była wciąż otwartą kwestią. Był to teren rywalizacji szkocko-angielskiej. Wilhelm II Rudy postanowił przejąć kontrolę nad spornym terenem, mianując silnych baronów, którzy będą strzec granicy i zapobiegać szkockim najazdom. Król Szkocji Malcolm III Wielka Głowa (Canmore) miał również swoje ambicje i plany dotyczące zarówno Kumbrii, jak i Nortumbrii. Wstąpił na tron po obaleniu linii Makbeta. Umocniony na tronie pięciokrotnie najechał Anglię – 1070, 1079, 1091 i 1093.  Dwa ostatnie najazdy miały miejsce za panowania Wilhelma II Rudego i to właśnie na nich się skupimy. W maju 1091 r. Malcolm III Wielka Głowa zaatakował Northumbię i oblegał Durham. Zmusiło to angielskiego króla do działania i poprowadzenia dużej armii na północ, aby odeprzeć atak. Wilhelm II Rudy uderzył na Szkocję, a Malcolm III Wielka Głowa wycofał się na północ kraju. W końcu wynegocjowano rozejm i siły angielskie wycofał się.

 

W następnym roku Wilhelm II Rudy, aby zapobiec możliwości szkockiej inwazji, umocnił swoją pozycję w Kumbrii. Zbudowano twierdzę warowną w Carlisle, która razem z powstałą w 1080 r. twierdzą w New Castle miała pilnować północnej granicy Anglii przed najazdami z północy.

Wydarzenia, które doprowadziły do następnej szkockiej inwazji, są niejasne, ale w listopadzie 1093 r. Malcolm III Wielka Głowa poprowadził szkocką armię do Nortumbrii i zaczął oblegać Alnwick.

 

 Zamek Alnwick

 

  W tym czasie hrabią Nortumbrii, z nadania angielskiego króla, był Robert de Mowbray. Pełnił on także funkcję gubernatora zamku Bamburgh, twierdzy na wybrzeżu północnoumbryjskim. Robert Mowbray nie miał wystarczającej siły, by przeciwstawić się szkockiej armii w otwartej bitwie. Jednak postanowił uwolnić Alnwicka. Przybył tam ze swoimi siłami 13 listopada (w Dzień św. Brice'a) i zaskoczył szkocką armię, gdyż rycerze angielscy zaatakowali ich przed wałem Alnwick.

 

  Zamek Alnwick

 

Zarówno król Malcolm III Wielka Głowa, jak i jego syn Edward zostali zabici podczas walk. Źródło, przy którym zginęli, stało się później znane jako „Źródło Malcolma” lub „Studnia Malcolma”. Po śmierci Malcolma szkocka armia znalazła się bez przywódcy i zawróciła do Szkocji. Ciało Malcolma i jego syna zostało pochowana w Tynemouth Priory. Nie ma pewności, czy ciało Malcolma zostało ponownie pochowane w opactwie Dunfermline.

 

Śmierć Malcolma i jego spadkobiercy oznaczała wybuch walk  o tron szkocki. Szkoccy możni panowie, aby pozbyć się angielskich dworzan żony poprzedniego króla, wynieśli na tron Donalda Bane, Jednak synowie Malcolma III Wielkiej Głowy nie myśleli, aby bezczynnie przyglądać się jak ich stryj zagarnia należny im tron. Wybuchła wojna domowa, w trakcie której synowie zmarłego władcy będą próbować obalić stryja. Brak silnego, niekwestionowanego króla w Szkocji był na rękę Wilhelmowi II Rudemu, gdyż Szkoci zajęci sobą przestali nękać północną Anglię, a sam król angielski mógł w tym sporze występować w roli mediatora. Walki wewnątrz szkockiej rodziny królewskiej podkopały celtycką gaelicką dominację w kraju, a coraz bardziej zaczęła zyskiwać na znaczeniu anglo-normandzka kultura i język.