Koronacja Filipa V Wysokiego na króla Francji

 9 stycznia 1317 r. miała miejsce koronacja Filipa V Wysokiego i Joanny II Burgundzkiej na króla i królowa Francji w katedrze w Reims przez arcybiskupa Roberta de Courtenay 

Starszy brat Filipa hrabiego Poitiers, Ludwik X Kłótliwy zmarł 5 czerwca 1316 r., pozostawiając ciężarną żonę Klemencję węgierską (andegaweńską). Kilku kandydatów do tronu francuskiego zażądało regencji w oczekiwaniu na poród królowej, w tym Karol Walezjusz, stryj Filipa, który naprawdę rządził Francją podczas krótkiego panowania Ludwika X Kłótliwego i co istotne był seniorem rodu Kapetyngów, i Odo IV książę Burgundii, brat Małgorzaty burgundzkiej oraz wuj Joanny, domniemanej córki Ludwika X Kłótliwego z pierwszego małżeństwa. Filip pospieszył się z odrzuceniem roszczeń ewentualnych pretendentów i przejął rządy regencyjne. Królowa Klemencja urodziła 14 listopada 1316 r. syna Jana I. Filip narzucił się, by przejąć regencję aż do osiągnięcia pełnoletniości przez swojego bratanka. Ale ten pośmiertny syn Ludwika X Kłótliwego umarł pięć dni po urodzeniu. 

Śmierć Jana I Pogrobowca stanowiła precedens w bezpośredniej linii dynastii Kapetyngów. Po raz pierwszy król Francji umarł bez męskiego spadkobiercy. Baronowie postanowili się spotkać, aby ustalić, kto powinien przejąć koronę. Joanna, córka Ludwika X Kłótliwego, była uważana za możliwą kandydatkę do tronu przez swoich krewnych z Burgundii. Ku jej osobie skłaniał się jej stryjeczny dziadek Karol Walezjusz i jej stryj Karol hrabia La Marche. Jednak wielu baronów kwestionowało pochodzenie z prawego łoża księżniczki, która była uważana przez Filipa nie za córkę Ludwika X Kłótliwego, ale rycerza Filipa d'Aunay. Filip, który zdawał sobie sprawę, że tylko jego siostrzenica stanowiła przeszkodę w jego wstąpieniu na tron, wiedział, że będzie musiał walczyć z wielkimi panami feudalnymi, którego stryj Karol Walezjusz jest jednym z przywódców i który do tej pory popierał prawa Joanny do tronu. Przeciwny objęciu tronu przez Filipa hrabiego Poitiers był również jego rodzony brat Karol hrabia La Marche, który nawet nie wahał się szerzyć oszczerczych plotek, zgodnie z którymi Filip, przy współudziale swojej teściowej Matyldy d'Artois, otruł króla-niemowlaka. Prawo Filipa do tronu wsparł jego stryj Ludwik hrabia Évreux i Matylda hrabina Artois.  

. 

Po negocjacjach Karol Walezjusz zdecydował się na poparcie bratanka. Prawdopodobnie Filip obiecał stryjowi spłacić jego długi. Następnie regent Filip przeciągnął na swoją stronę Odo IV księcia Burgundii: obiecując mu rękę swojej najstarszej córki Joanny, wkładając w posag narzeczonej dziedzictwo hrabstw Burgundii i Artois, ale w zamian Odo musiał porzucić wspieranie praw swojej siostrzenicy do tron francuskiego. 

9 stycznia 1317 r. Filip został koronowany na króla w Bazylice św. Remigiusza w Reims. 

Koronacja Filipa V Wysokiego na króla w Bazylice św. Remigiusza w Reims

W styczniu 1317 r. Karol hrabia La Marche i Filip Walezjusz hrabia Maine wywołali skandal, pośpiesznie opuszczając miasto Reims, aby nie uczestniczyć w koronacji królewskiej. Większość baronów Francji nie jest obecna na koronacji, a kłopoty pojawiły się również w Szampanii i Burgundii. W koronacji wzięło udział tylko dwóch świeckich parów - Matylda hrabina Artois i Karol Walezjusz hrabia Valois.  

W związku z tym Filip V zwołał 2 lutego 1317 r. Stany Generalne w Paryżu. Tam dokonano interpretacji na jego korzyść zwyczaju, który zostanie sformalizowany później zgodnie z zasadami prawa salickiego, Filip stwierdził, że zgromadzenie oświadczyło, że on ma większe prawa do tronu niż jego bratanica Joanna, ponieważ jest on potomkiem Ludwika IX Świętego w drugim pokoleniu wobec trzeciego pokolenia Joanny, i ta „kobieta nie może dziedziczyć w królestwie Francji”. Ta oficjalna proklamacja została ogłoszona pomimo sprzeciwu niektórych baronów, w tym Karola hrabiego Marche - ostatniego syna Filipa IV Pięknego i młodszego brata Filipa V - oraz księżnej Agnieszki Burgundzkiej, która broniła praw swojej wnuczki Joanny.  

Król, za radą papieża Jana XXII, pogodził się ze swoim młodszym bratem, przyznając mu prawo do zasiadania w Radzie parów Francji jako hrabia La Marche. Po tym sporze w czerwcu 1317 r. hrabia La Marche zaprzestał wszelkich ataków na swojego brata, Filipa V.