Z poprzedniego postu znacie już Państwo Stefana Urosza III Deczańskiego króla Serbii.
Za swojego 10 letniego panowania musiał zmierzyć się z koalicją bułgarsko-bizantyjską, która czuła się zagrożona ze strony rosnącej w siłę Serbii. W ten sytuacji Stefan Urosz III Deczański poprowadził zwycięską kampanię w Bułgarii, gdzie osadził na tronie swoją siostrę Annę Nedę i jej małoletniego syna Iwana Stefana Szyszmana. Przy tym Stefan Urosz III Deczański nie wysunął żadnych roszczeń terytorialnych w stosunku do Bułgarii i odrzucił propozycję bułgarskich bojarów objęcia tronu bułgarskiego. Zrezygnował też z kontynuowania wojny z cesarzem bizantyjskim Andronikiem III. Król zabronił swoim możnym i rycerstwu łupieniu pokonanej Bułgarii. Wywołało to ogromne niezadowolenie wśród możnowładców serbskich, którzy wzniecili bunt i wynieśli na tron władającego Zetą syna Stefana Urosza Duszana.
Stefan Urosz IV Duszan zdecydował się na bunt przeciwko ojcu ponieważ obawiał się, że zostanie wydziedziczony na rzecz swojego przyrodniego brata Symeona Siniszę. Stefan Urosz III Deczański, mając piędziesiąt lat poślubił dwunastoletnią Marię Paleologinę, i doczekał się z nią dzieci. Tym samym Młody Król kierował się strachem i podejrzliwością, które prawdopodobnie zasiali w jego duszy serbscy możnowładcy urażeni brakiem łupów z wyprawy bułgarskiej i w końcu postanowił odwrócić się od ojca. Rozpoczęły się przygotowania do wojny.
Otwarty konflikt wybuchł w styczniu 1331 r. W okresie od lutego do kwietnia 1331 r. wojska Stefana Urosza III Deczańskiego najeżdżały rejon Szkodry należące do Stefana Urosza IV Duszana, ale Młody Król przeszedł na drugą stronę rzeki Bojany i uniknął otwartej bitwy. Następnie w kwietniu 1331 r. doszło do spotkania ojca z synem, na którym doszło do pojednania.
W sierpniu 1331 r. nie mogło już być mowy o pojednaniu między Stefanem Uroszem III Deczańskim a Stefanem Uroszem IV Duszanem. Stefan Urosz IV Duszan został zaproszony do stawienia się na dworze królewskim, ale w obawie przed starym królem i za namową swoich możnych, młody król postanowił swoją armią nagle zaatakować ojca. Co ciekawe przed podjęciem decyzji o uderzeniu na ojca, Stefan Urosz IV Duszan myślał o opuszczeniu Serbii i ojca. Wezwał swoich najbliższych współpracowników i powiedział:
„Uciekamy od niego do obcych narodów, aby nie umrzeć przedwczesną śmiercią”,
ale oni odrzucili tą propozycję. Odpowiedzieli młodemu królowi:
„Lepiej jest dla nas umrzeć w kraju naszych ojców, niż znaleźć się w obcym kraju jako jeńcy lub nowoprzybyli, a jeśli nie będziecie nam posłuszni, my dorastając z waszymi rodzicami i powstając, pójdziemy do niego, zostawimy was w wielkim smutku i pogardzie".
Stefan Urosz IV Duszan zachęcony przez swoich możnych, postanowił zostać przywódcą buntu przeciwko ojcu Stefanowi Uroszowi III Deczańskiemu. W drugiej połowie sierpnia 1331 r. powstańcy szybko dotarli ze Szkodry w okolice Lipljanu, czyli królewskiego dworu Nerodimlje. Niedaleko Nerodimlje znajdowała się twierdza Petrich, która służyła jako schronienie dla króla w razie niebezpieczeństwa, a królowi Stefanowi Uroszowi III Deczańskiemu udało się uciec do twierdzy Petrich, ale szybko się poddał. Stefan Urosz IV Duszan został koronowany na króla 8 września 1331 r. w cerkwi niedaleko twierdzy Svrčin.
Zdetronizowanego starego króla uwięziono na zamku Zveczan, gdzie następnie zmarł 11 listopada 1331 r. Istnieje opinia, że stary król zmarł 13 listopada, a dzień pamięci został przeniesiony na 11 listopada, ponieważ 13 listopada jest wspominany Święty Jan Chryzostom, w którego cieniu byłby Stefan Urosz III Deczański. Okoliczności śmierci nie są jasne. Stary król zmarł nagle, ale nie jest napisane, czy śmierć nastąpiła z przyczyn naturalnych, czy też został zabity. Część źródeł twierdzi, że Stefan Urosz IV Duszan zatwierdził lub nakazał stracenie Stefana Urosza III Deczańskiego. Pięćdziesiąt lat po śmierci starego króla w „Życiu Stefana Deczańskiego” zapisano, że więziony serbski król został utopiony na rozkaz swojego syna króla Stefana Urosza IV Duszana.
Śmierć Stefana Urosza III Deczańskiego króla Serbii
Ze śmiercią króla Stefana Urosza III Deczańskiego wiąże się również legenda o klątwie ciążącej na potomkach Stefana Urosza IV Duszana, a później całego państwa serbskiego. Mianowicie, kiedy przybyli ludzie Duszana, aby go zabić, przeklął swojego syna i jego potomków. Chociaż ta klątwa nie spadła na jego syna, spadła na jego wnuka Stefana Urosza V , który stracił Cesarstwo. Ta legenda trwała przez wiele stuleci i wszyscy pamiętali tę klątwę, gdy książę Lazar Hrebeljanović i jego wojsko zginęli w bitwie na Kosowym Polu, a Serbia znalazła się pod panowaniem tureckim.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz