Po ośmiu latach panowania 1 lutego 850 r. w Oviedo zmarł król Asturii Ramiro I, a jego następcą został jego syn Ordoño. Był on pierwszym monarchą Asturii, który odziedziczył tron, bez wcześniejszej elekcji. W ten sposób stał się pierwszym dziedzicznym królem tego chrześcijańskiego kraju. Krótko po wstąpieniu na tron musiał stawić czoło powstaniu Basków, którzy prawdopodobnie mieli poparcie rządzącego Saragossą rodu Banu Qasi. Ordoño udało się stłumić powstanie, ale kiedy wrócił do Oviedo, otrzymał wiadomość, że armia muzułmańska zamierza zaatakować region Vardulias. W tej sytuacji król zawrócił armię i zatrzymał się nad brzegiem rzeki Ebro, co zmusiło armię muzułmańską do odwrotu do Emiratu Kordoby. Maurowie nie osiągnęła zamierzonego celu.
Ordoño I, król Asturii
Mimo tego zwycięstwa sytuacja nie uległa poprawie, ponieważ po tej kampanii gubernator Saragossy Musa ibn Musa postanowił zbudować fortecę w mieście Albaida, obecnie Albelda. Było to ogromne zagrożenie dla bezpieczeństwa państwa króla Ordoño, ponieważ baskijskie ziemie mogły skorzystać z okazji, by ponownie zbuntować się przeciwko Asturyjczykom i dołączyć do rodu Banu Qasi. Monarcha szybko zreorganizował swoją armię i skierował się w stronę fortecy. Po rozbiciu obozu w okolicach wspomnianego miasta rozpoczęło się jego oblężenie. Musa ibn Musa szybko przyszedł na pomoc swoim ludziom, ale po ciężkiej walce, ciężko ranny, musiał zarządzić odwrót, a miasto zostało zrównane z ziemią przez siły chrześcijańskie.
W tym czasie skomplikowała się wewnętrzna sytuacja polityczna w Emiracie Kordoby, co niewątpliwie umiejętnie wykorzystał król Ordoño I. Asturyjczycy zorganizowali wówczas ważne kampanie mające na celu zwiększenie jego pozycji w regionie. W 854 r., po wybuchu powstania mozarabów w Toledo, król Asturii wysłał armię na pomoc buntownikom, którą kierował jego brat (?) hrabia Bierzo, Gatón. Wojska asturyjskie zostały również wsparte siłami króla Nawarry Garcíi Íñigueza. Kampania nie przyniosła oczekiwanego sukcesu, ponieważ sam Emir Kordoby, Muhammad I, przybył do miasta, aby stłumić bunt, pokonując armie Toledo i Asturii w bitwie pod Guadalete.
Drzewo genealogiczne królów Asturii
Pomimo tego, jak donoszą muzułmańskie kroniki, straty chrześcijan nie były tak duże, ponieważ wkrótce potem hrabia Bierzo uczestniczył w ważnych kampaniach wojennych, a Toledo zachowało swoją niezależność. Nie wszystkie wyprawy króla Ordoño zakończyły się niepowodzeniem, ponieważ wkrótce po tym incydencie Asturyjczycy zorganizowali kilka wypraw, które odniosły niezwykły sukces. Przeprowadził kolejny najazd na ziemie Emiratu Kordoby, zajmując takie miasta jak Salamanca czy Coria, gdzie ustanowił swojego gubernatora i nakazał przebudowę murów ważnych miast. Mimo tego nie były aż tak zaludnione, jak Tuy, Astorga, León czy Amaya, które również zostały odzyskane w czasach panowania Alfons I Katolickiego. Proces ponownego zasiedlenia ziem, po ucieczce ludności muzułmańskiej, był bardzo powolny. Wynikało to z faktu, że tereny te były przygraniczne i stawały się terenem ciągłych walk chrześcijańsko-muzułmańskich .
Muhammad I próbował ukarać zuchwałego króla Asturii i zorganizował przeciwko niemu dwie kolejne wyprawy w latach 862 i 863. W drugiej z tych wypraw armie muzułmańskie przedostały się na obszar Alava i Kastylii pierwotnej (primitiva Castilla) i zaatakowały region Miranda, gdzie zostały zaskoczone przez armie króla Ordoño, które zmusił do wycofania się na południe. Prawdopodobnie w Pancorvo miała miejsce krwawa bitwa, która musiała mieć katastrofalne konsekwencje dla Emiratu Kordoby, ponieważ po tym wydarzeniu nie dokonali oni żadnej odwetowej wyprawy w następnym roku w 864. Emirowi udało się po latach wysłać armię zebraną z całej Andaluzji, która zniszczyła chrześcijańską fortecę Frias. Silna armia muzułmańska wtargnęła do doliny Miranda i Alava, która została zrównana z ziemią, gdzie pierwszy kastylijski hrabia Rodrigo został całkowicie pokonany 9 sierpnia 865 r. w bitwie pod Morcuera.
Rozwój terytorialny królestwa Asturii
Klęska wojsk chrześcijańskich zahamowała proces ponownego kolonizowania Płaskowyżu Centralnego przez władców Asturii. Wznowił je syn Ordoño, Alfons III Wielki.
Królestwo Asturii za panowania króla Ordoño było atakowane również przez przybyszy z północy, Wikingów, którzy w latach 858-861 wielokrotnie dokonali najazdów na Półwysep Iberyjski. Próbowali zaatakować wybrzeże galicyjskie i zostali odparci przez hrabiego Piotra. Możliwe, że siłami Wikingów dowodził Björn Żelaznoboki, syn na wpółlegendarnego Ragnara Lodbroka. Wikingowie przybyli na 62 statkach, zaatakowali Rías Altas i ujściem rzeki Arosa dotarli do siedziby biskupiej Irii Flavii, którą splądrowali. Następnie zatrzymali się w okolicach Santiago de Compostela, które oblegli. Hrabia Piotr zmierzył się z nimi, pokonał ich i zniszczył 38 statków. Ci, którzy przeżyli, udali się w kierunku Al-Andalus (Emiratu Kordoby).
W ostatnich latach życia Ordoño nie mógł aktywnie uczestniczyć w kampaniach obronnych prowadzonych przeciwko muzułmanom, chociaż jego współpracownicy zawsze uwzględniali opinie władcy. Król w tym czasie był już chory na podagrę, stopniowo podupadał na zdrowiu aż 27 maja 866 r. zmarł w wieku 45 lat. Po jego śmierci tron Asturii przejął jego syn Alfons III Wielki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz