Według Kroniki Alfonsa III, król Asturii Alfons II Cnotliwy nie posiadając własnych dzieci, na swojego następcę wybrał Ramira. W chwili śmierci króla Ramiro był poza Asturią, a konkretnie w Bardulii, na ziemi, która później miała być kastylijska. Z tej nieobecności skorzystał królewski palatyn i szwagier Nepocjan, podjął próbę przejęcia opróżnionego tronu. Wsparty został przez Asturyjczyków i Basków, którzy pozostawali do tej pory lojalni wobec Alfonsa II Cnotliwego. W tej sytuacji Ramiro szukał wsparcia w Galicji, gdzie zebrał armię i zbliżył się do Oviedo. Nepocjan czekał na przybycie Ramira I w Cornellana, nad rzeką Narcea. Jednak wojska Nepocjana odmówiły walki i musiał uciekać. Był ścigany, aż został schwytany przez hrabiów Scipiona i Sonnę, a następnie oślepiony i zamknięty w klasztorze.
Ramiro krótko po tym, jak został ogłoszony królem, zostałem poinformowany, że Wikingowie atakują całe wybrzeże Atlantyku we Francji i że zmierzają teraz do wybrzeży Kantabrii w jego królestwie. Celem nordyckich najeźdźców było znalezienie spławnych rzek i dużych miast które planowali splądrować a miejscową ludność uprowadzić. Takich miejsc brakowało w Królestwu Asturii, a kroniki z tamtych lat odnoszą się tylko do dwóch małych ataków w Gijón i La Coruña w 844 r. Wikingowie musieli stawić czoła żołnierzom wysłanym przez Ramiro I. Najeźdźcy, którym nie udało się dokonać grabieży w Asturii, zaatakowali miesiąc później Lizbonę, Kadyks i Sewillę, miasta, które zajęli i złupili, zanim ruszyli w głąb lądu i zagrozili Kordobie. Emir Kordoby Abd ar-Rahman II musiał podjąć wielki wysiłek, aby powstrzymać najeźdźców i odzyskać Kadyks i Sewillę.
Santa María del Naranco, w Oviedo stolicy królestwa Asturii, pierwotnie pałac króla Ramiro I, a następnie kościół
Wydarzenia te miały duży wpływ na losy królestwa Asturii, ponieważ emir Kordoby Abd ar-Rahman II musiał skupić się na odparciu najazdu Wikingów. Dodatkowo musiał zmierzyć się z wewnętrznymi problemami wywołanymi przez rebelię Musa ibn Musa z rodziny Banu Qasi. Dzięki czemu nie był w stanie zaatakować królestwa Asturii. Dlatego też, Ramiro cieszyłem się kilkuletnim pokojem, który wykorzystał do zaludnienia miasta León.
Jednak ponowne zasiedlenie tych terenów trwało krótko, ponieważ Abd ar-Rahman II, stłumił wewnętrzne bunty w swoim królestwie, odparł normandzkie najazdy, po czym w 846 r. wysłał armię pod dowództwem swojego syna, Muhammada. Zmusiło to chrześcijan do ewakuacji miasta León, które zostało spalone i zrównane z ziemią przez Saracenów.
W przeciwieństwie do względnego spokoju zewnętrznego, jakim cieszyło się królestwo Asturii w ostatnim okresie panowania Ramira I, problemy wewnętrzne dały o osobie znać. Wstąpienie na tron Ramira wywołało bunty możnych panów, niezadowolonych. "Codex Albeldensis" odnotował dwa takie bunty. Oba zostały brutalnie stłumione. Na czele pierwszego stał Piniolo, który wraz z siedmiorgiem dzieci został skazany na śmierć przez Ramira I. Drugim buntem kierował hrabia palatyn Aldroito, którego Ramiro rozkazał oślepić. Podobnie monarcha surowo postępował przeciwko rozbójnikom, których liczba wzrosła podczas jego panowania, a także przeciwko wyznawcom kultów pogańskich, wciąż głęboko zakorzenionych w niektórych odizolowanych społecznościach górskich.
Ramiro I zmarł 1 lutego 850 r. w swoim pałacu Santa María del Naranco na górze Naranco w pobliżu miasta Oviedo. Został pochowany w panteonie królów w kościele Nuestra Señora del Rey Casto w mieście Oviedo, wraz ze swoją drugą żoną, królową Paterną. Jego doczesne szczątki zostały złożone w kamiennym grobowcu, który do dziś się nie zachował, a znajdował się obok tego, który zawierał ciało Alfonsa II Cnotliwego i w którym wyryto następujący napis:
“OBIIT DIVAE MEMORIAE RANIMIRUS REX DIE KAL. FEBRUARII. ERA DCCCLXXXVIII. OBTESTOR VOS OMNES QUI HAEC LECTURI ESTIS. UT PRO REQUIE”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz