Bolko II ziębicki lennikiem króla Czech

 29 sierpnia 1336 r. w obozie pod Straubingiem w Bawarii książę ziębicki Bolko II złożył hołd lenny królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu. W zamian książę ziębicki otrzymał w dożywotnie władanie ziemię kłodzką.

    

Należy nadmienić, że Bolko II ziębicki długo opierał się presji czeskiej. Nawet w 1335 r. doszło do interwencji zbrojnej Luksemburgów. W trakcie której doszło do udanej obrony oblężonych Ząbkowic Śląskich. Bolko II ziębicki odparł skutecznie czeski najazd pokonując wojska czeskie, którymi dowodził Karol Luksemburski, margrabia Moraw, następca tronu czeskiego. Książę piastowski nie potrafił wykorzystać swojego zwycięstwa i faktu wzięcia do niewoli czeskich rycerzy, których zwolnił za bardzo nieduży okup.  

   

Mimo tego sukcesu, książę ziębicki coraz bardziej był przekonany, że obrona przed Luksemburgami jest bezcelowa, tym bardziej że Kazimierz III Wielki zaczął układać się z królem Czech. Bolko II ziębicki borykał się z ciągłymi kłopotami finansowymi z powodu swojej rozrzutności. Jego wierzycielami byli m. in. mieszczanie wrocławscy. Inną ważną przyczyną było przekazanie Piastowi w dożywotnie władanie ziemi kłodzkiej. W akcie lennym potwierdzonym przez poddanych Bolko II zobowiązał się, że po wymarciu jego potomków księstwo ziębickie przejdzie pod bezpośrednie panowanie króla Czech. W tej sytuacji Bolko II ziębicki nie był w stanie dłużej opierać się presji Luksemburgów.

   

Co ciekawe, po złożeniu hołdu lennego królowi czeskiemu i przejęciu ziemi kłodzkiej, problemy finansowe Piasta nie zniknęły. W 1337 r. został zmuszony do zastawienia Karolowi Luksemburskiemu Ząbkowic Śląskich, a wkrótce potem za sumę 2300 grzywien Strzelina, Wiązowa i Kątów Wrocławskich. Swojemu krewnemu Bolkowi II Małemu zastawił Dzierżoniów. Ostatecznie wolna od zastawów pozostała tylko stolica księstwa Ziębice.

  

11 czerwca 1341 r. w Ziębicach zmarł Bolko II. 

Śmierć Fryderyka Barbarossy

 Krucjata nie jest formą rozrywki ani zabawy. Cesarz Fryderyk I Rudobrody (Barbarossa) doskonale o tym wiedział, ponieważ już jako młody człowiek brał w niej udział. Niemniej jednak postanowił wyruszyć do Jerozolimy ponownie i to w zaawansowanym wieku 70 lat. Poprowadził armię liczącą 15 000 krzyżowców z Ratyzbony przez Wiedeń do Cesarstwa Bizantyjskiego. Wśród jej przywódców było wielu niemieckich arystokratów, takich jak Herman margrabia Badenii i Ludwik III hrabia-krajowy Turyngii. Po zimowaniu w południowej Bułgarii armia krzyżowców przeszła do Azji Mniejszej w pobliżu Gallipoli w połowie marca 1190 r. Byli w drodze przez ponad rok. Armia poruszała się wzdłuż rzeki Saleph przez kilka dni i walczyła w parnym upale. Nie wiadomo, dlaczego Fryderyk Barbarossa wybrał żmudną drogę lądową. Drogą morską jego żołnierze dotarliby do celu w kilka miesięcy wcześniej. Z drugiej strony w Azji Mniejszej rycerze musieli przedzierać się przez liczne grzbiety górskie, gdzie stracili znaczną część zaopatrzenia. Do tego dochodziło wrogie nastawienie miejscowej ludności muzułmańskiej.

10 czerwca 1190 r. nastąpiła katastrofa. Starzejący się cesarz utonął w rzece.

   

Jak doszło do wypadku, niestety dokładnie nie wiemy. Czy Fryderyk Barbarossa kąpał się? Czy próbował przekroczyć rzekę? Czy prąd go porwał? Czy umarł natychmiast czy kilka godzin później? Krótko po śmierci Rudobrodego krążyły różne wersje tego, jak umarł stary cesarz.

I wokół jego szczątków zaczęły powstawać legendy. Ponieważ zrobiono naprawdę dziwną rzecz. Z ciała Fryderyka Barbarossy wyjęto organy wewnętrzne i ciało przetarto solą, aby można je było przenosić w upale. Trzy tygodnie później został pocięty na kawałki w Antiochii i zagotowany w wodzie z octem, aby oddzielić mięso od kości. Mięso zostało pochowane w katedrze. Kości zostały jednak przeniesione wraz z armią krzyżowców do Tyru w Libanie. Kości zmarłego cesarza miał być pochowany w kościele Grobu Świętego w Jerozolimie, ale żaden krzyżowiec nie mógł dostać się w pobliżu tego miasta, którego zresztą nie udało się odzyskać. W ten sposób cesarz Fryderyk I Barbarossa znalazł swoje ostateczne miejsce spoczynku w kościele Jana Chrzciciela w pobliżu libańskiego miasta Tyr.  Tutaj ślad po nich zaginął. I dzięki temu zaczęły się tworzyć legendy. Na przykład, że Fryderyk Barbarossa wcale nie zmarł, ale śpi w górach i przebudzi się, aby wspomóc Niemcy w trudnych czasach.

  

Rzekomo astronom ostrzegał wcześniej cesarza, że poniesie śmierć w wodzie, i dlatego Fryderyk Barbarossa wybrał drogę lądową przez Bałkany do Azji Mniejszej.

   

Cel krucjaty, którą podjął Fryderyk wraz z Ryszardem Lwie Serce królem Anglii i Filipem II Augustem królem Francji, nie został osiągnięty. Zamiast odbić Jerozolimę z rąk muzułmanów, zdobyto tylko Akkę.

Pokój kłodzki - 30 maja 1137 r.

 

30 maja 1137 r. w Kłodzku książę Polski Bolesław III Krzywousty i jego kuzyn książę Czech Sobiesław I zawarli pokój, który normował stosunki polsko-czeskie.

 

Zgodnie z postanowieniami zawartego pokoju kłodzkiego ustalono granicę między dwoma państwami: Śląsk pozostawał przy Polsce, natomiast ziemia kłodzka i opawska przy Czechach. Ziemia opawska przynależała w dalszym ciągu do diecezji wrocławskiej. Książę czeski wyrzekł się wszelkich roszczeń do trybutu ze Śląska, będącego przyczyną konfliktów polsko-czeskich. Pokój zawarty w Kłodzku kończył długoletnie bo stuletnie zmagania polsko-czeskie o panowanie nad Śląskiem. Przewagę zdobyli Piastowie i to na kolejne 200 lat. 

 

 Sobiesław I książę czeski

  

Po za układami pokojowymi należy wspomnieć, że było to również spotkanie rodzinne między skoligaconymi ze sobą Piastami i Przemyślidami. Niestety nie mamy dokładnych informacji o przebiegu zjazdu, ale wiemy, że 30 maja 1137 r. w Niemczy doszło do chrztu Wacława, najmłodszego syna Sobiesława I i jego żony Adelajdy węgierskiej. Małego Wacława do chrztu trzymał Władysław II Wygnaniec, który za życia ojca zarządzał Śląskiem. Można jedynie się domyślać, że podczas tego rodzinnego spotkania musiały trwać zabawy, uczty i tańce.

 

Za nim jednak do tego doszło długoletnie wojny polsko-czeskie charakteryzowały się zniszczeniami, grabieżą i mordowaniem miejscowej ludności śląskiej. Wystarczy wspomnieć kilka z tych czeskich najazdów. W 1093 r. na Śląsk spadł najazd odwetowy Brzetysława II, księcia czeskiego, który według czeskiego kronikarza Kosmasa dokonał takich zniszczeń, że "[...] na lewym brzegu Odry od Ryczyna do Głogowa, prócz grodu Niemcza, nie został żaden człowiek". Konsekwencją najazdu było wyegzekwowanie trybutu w podwójnej wysokości oraz stworzenie, pod czeskim naciskiem, wydzielonej dzielnicy Zbigniewowi, starszemu synowi Władysława Hermana, natomiast przyłączona do Czech ziemia kłodzka dostała się w lenno Bolesławowi Krzywoustemu, siostrzeńcowi Brzetysława II czeskiego. Kolejny najazd czeski nastąpił w 1096 r. kiedy to Brzetysław II wspierał Władysława Hermana w walce ze zbuntowanym Zbigniewem. Czesi zniszczyli gród w Bardzie i wznieśli gród w Kamieńcu Ząbkowickim, a Śląsk przypadł tym razem Bolesławowi Krzywoustemu. W czasie wojny polsko-czeskiej z lat 1103-1108 Czesi dokonali najazdu na Śląsk, zdobyli Racibórz i oblegli Ryczynę. W 1106 r. Borzywój II czeski najechał Śląsk, zdobył i spalił Koźle. Czesi brali udział w niszczycielskiej interwencji cesarza Henryka V w 1109 r. Dopiero zjazd nad Nysą Kłodzką zakończył walki polsko-czeskie. Walki między Polską a Czechami wybuchły ponownie w latach 1132-1134, podczas których Czesi dokonali trzech niszczycielskich najazdów na Śląsk. W 1133 r. Czesi spalili Koźle i około 300 wsi oraz uprowadzili dużą ilość miejscowej ludności, podobnie wyglądała wyprawa z 1134 r., która według kronikarza przyniosła Czechom więcej łupów niż wcześniejszy najazd.

 

 Bolesław III Krzywousty książę polski

  

Naturalnie polscy książęta nie byli pasywni w tych zmaganiach i również dokonywali odwetowych najazdów na Czechy i Morawy. Można wymienić tutaj dwie wyprawy Bolesława III Krzywoustego na Morawy w 1103 r. W 1108 r. Polacy zdobyli Racibórz, który był w rękach czeskich po czym dokonali najazdu w głąb Czech. Zbudowano gród w Jeleniej Górze dziś tzw. Wzgórze Krzywoustego, który miał być bazą wypadową do Czech. W 1110 r. Bolesław Krzywousty dokonał niszczycielskiego najazdu na Czechy i pokonał Czechów w bitwie nad rzeką Trutiną. Przy okazji tej wyprawy Gall Anonim zapisał, że wojska księcia polskiego zaskoczyły Czechów, gdyż przeprawili się przez "[...] miejsca grozę budzące, gdzie przedtem nie stanęła ludzka stopa". Prawdopodobnie kronikarz miał na myśli Karkonosze. W 1114 r. wspierany przez Polaków Sobiesław pretendent do tronu czeskiego zdobył i spalił Kłodzko.

 

Rządy króla Ramira I i pierwszy najazd Wikingów na Hiszpanię

 

Według Kroniki Alfonsa III, król Asturii Alfons II Cnotliwy nie posiadając własnych dzieci, na swojego następcę wybrał Ramira. W chwili śmierci króla Ramiro był poza Asturią, a konkretnie w Bardulii, na ziemi, która później miała być kastylijska. Z tej nieobecności skorzystał królewski palatyn i szwagier Nepocjan, podjął próbę przejęcia opróżnionego tronu. Wsparty został przez Asturyjczyków i Basków, którzy pozostawali do tej pory lojalni wobec Alfonsa II Cnotliwego. W tej sytuacji Ramiro szukał wsparcia w Galicji, gdzie zebrał armię i zbliżył się do Oviedo. Nepocjan czekał na przybycie Ramira I w Cornellana, nad rzeką Narcea. Jednak wojska Nepocjana odmówiły walki i musiał uciekać. Był ścigany, aż został schwytany przez hrabiów Scipiona i Sonnę, a następnie oślepiony i zamknięty w klasztorze.

 

Ramiro  krótko po tym, jak został ogłoszony królem, zostałem poinformowany, że Wikingowie atakują całe wybrzeże Atlantyku we Francji i że zmierzają teraz do wybrzeży Kantabrii w jego królestwie. Celem nordyckich najeźdźców było znalezienie spławnych rzek i dużych miast które planowali splądrować a miejscową ludność uprowadzić. Takich miejsc brakowało w Królestwu Asturii, a kroniki z tamtych lat odnoszą się tylko do dwóch małych ataków w Gijón i La Coruña w 844 r. Wikingowie musieli stawić czoła żołnierzom wysłanym przez Ramiro I. Najeźdźcy, którym nie udało się dokonać grabieży w Asturii, zaatakowali miesiąc później Lizbonę, Kadyks i Sewillę, miasta, które zajęli i złupili, zanim ruszyli w głąb lądu i zagrozili Kordobie. Emir Kordoby Abd ar-Rahman II musiał podjąć wielki wysiłek, aby powstrzymać najeźdźców i odzyskać Kadyks i Sewillę.

 

 Santa María del Naranco, w Oviedo stolicy królestwa Asturii, pierwotnie pałac króla Ramiro I, a następnie kościół

 

Wydarzenia te miały duży wpływ na losy królestwa Asturii, ponieważ emir Kordoby Abd ar-Rahman II musiał skupić się na odparciu najazdu Wikingów. Dodatkowo musiał zmierzyć się z wewnętrznymi problemami wywołanymi przez rebelię Musa ibn Musa z rodziny Banu Qasi. Dzięki czemu nie był w stanie zaatakować królestwa Asturii. Dlatego też, Ramiro cieszyłem się kilkuletnim pokojem, który wykorzystał do zaludnienia miasta León.

 

Jednak ponowne zasiedlenie tych terenów trwało krótko, ponieważ Abd ar-Rahman II, stłumił wewnętrzne bunty w swoim królestwie, odparł normandzkie najazdy, po czym w  846  r. wysłał armię pod dowództwem swojego syna, Muhammada. Zmusiło to chrześcijan do ewakuacji miasta León, które zostało spalone i zrównane z ziemią przez Saracenów.

 

W przeciwieństwie do względnego spokoju zewnętrznego, jakim cieszyło się królestwo Asturii w ostatnim okresie panowania Ramira I, problemy wewnętrzne dały o osobie znać. Wstąpienie na tron Ramira wywołało bunty możnych panów, niezadowolonych. "Codex Albeldensis" odnotował dwa takie bunty. Oba zostały brutalnie stłumione. Na czele pierwszego stał Piniolo, który wraz z siedmiorgiem dzieci został skazany na śmierć przez Ramira I. Drugim buntem kierował hrabia palatyn Aldroito, którego Ramiro rozkazał oślepić. Podobnie monarcha surowo postępował przeciwko rozbójnikom, których liczba wzrosła podczas jego panowania, a także przeciwko wyznawcom kultów pogańskich, wciąż głęboko zakorzenionych w niektórych odizolowanych społecznościach górskich.

 

Ramiro I zmarł 1 lutego 850 r. w swoim pałacu Santa María del Naranco na górze Naranco w pobliżu miasta Oviedo. Został pochowany w panteonie królów w kościele Nuestra Señora del Rey Casto w mieście Oviedo, wraz ze swoją drugą żoną, królową Paterną. Jego doczesne szczątki zostały złożone w kamiennym grobowcu, który do dziś się nie zachował, a znajdował się obok tego, który zawierał ciało Alfonsa II Cnotliwego i w którym wyryto następujący napis:

 

“OBIIT DIVAE MEMORIAE RANIMIRUS REX DIE KAL. FEBRUARII. ERA DCCCLXXXVIII. OBTESTOR VOS OMNES QUI HAEC LECTURI ESTIS. UT PRO REQUIE”

Rajmund Berengar I - "Obrońca i mur ludu chrześcijańskiego"

 

Rajmund Berengar I zwany Starym był najstarszym synem hrabiego Barcelony Berengara Rajmunda I Garbatego i jego pierwszej żony Sanchy Sanchez, córki hrabiego Kastylii Sancho I Garcii i Urraki (prawdopodobnie z Saldañii). 26 maja 1035 r. kiedy zmarł jego ojciec, otrzymał w spadku hrabstwo Barcelony i Girony aż do rzeki Llobregat, jego brat Sancho - tereny przygraniczne od Llobregat do granic z muzułmanami, w tym nowe hrabstwo Penedès ze stolicą w Olèrdola, a drugi brat Wilhelm przejął hrabstwo Osony. Rajmund Berengar I w chwili wstąpienia na tron liczył sobie około 12 lat i mało prawdopodobne jest, aby hrabina Ermesinda z Carcassonne sprawowała opiekę nad swoim wnukiem. Bardziej prawdopodobne wydaje się, że powierzono go opiece możnym, zwłaszcza Poncowi Bonsillowi Marszowi, wychowawcy i doradcy nowego hrabiego.

  

9 czerwca 1049 r. Sancho zrzekł się dziedzictwa po ojcu na rzecz Rajmunda Berengara I, a 11 grudnia 1054 r. Wilhelm przekazał hrabstwo Osony swojemu starszemu bratu, przywracając w ten sposób jedność hrabstwa Barcelony. W pierwszych latach panowania Rajmunda Berengara I Geribert Mir, wnuk hrabiego Borrella II zbuntował się przeciwko niemu, ogłaszając się w 1041 r. niezależnym księciem Olèrdola. Lennicy hrabiego Barcelony zaatakowali go w odwecie za najazdy zwolenników Geriberta Miry na ich posiadłości. Wspierany przez swoich krewnych, kuzyna wicehrabiego Barcelony Udalarda II i wuja biskupa Barcelony Guislaberta I,  zaatakował pałac hrabiego Barcelony.  Buntownicy zostali odparci. W 1044 r. arcybiskup Narbonne Guifred z Cerdanyi, biskup Barcelony Guislabert I i biskup Vic Oliba wydali wyrok mający na celu zaprowadzenie pokoju między stronami konfliktu. Został on zaakceptowany przez Geriberta Mira. W 1059 r. ostatecznie podporządkował się orzeczeniu sądu w Barcelonie i przekazał Rajmundowi Berengarowi I portowy zamek na górze Montjuïc, i uznał się wasalem z ziem Olérdola.

 

 Rajmund Berengar I Stary, "Obrońca i mur ludu chrześcijańskiego"

 

W tym czasie istniał również konflikty między domem hrabiów Barcelony a rodem wicehrabiów Barcelony, reprezentowanym przez biskupa Barcelony Guislabert I, wnuka Borrella II, i jego bratanka wicehrabiego Udalarda II, który zostały rozwiązane w drodze arbitrażu przez biskupa Vic Olivę. Wznowiono walki z hrabią Cerdanyi, w których Rajmund Berengar I był wspomagany przez hrabiego Urgell Ermengola III z Barbastro, sojusz, który został odnowiony w 1050 r., kiedy otrzymał zamek Cubells w lenno, zmuszając go do wsparcia hrabiego Barcelony w jego walkach z Saracenami. W 1054 r. zawarł pakt z hrabią Cerdanyi, obiecując mu pomoc w odzyskaniu terytorium Uluges i zebraniu danin, które emirowie Saragossy i Lléridy musieli płacić hrabiom Cerdanyi, a on z kolei obiecał pomóc mu w swoich wyprawach przeciwko Maurom.

 

 Hrabstwa katalońskie w dobie panowania Rajmunda Berengara I

 

Między 1040 a 1070 r. hrabia Empúries Ponc I, złożył hołd Rajmundowi Berengarowi I, a 11 września 1054 r. hrabia Besalú Wilhelm II  przyrzekł mu wierność i pomoc w obronie jego ziem. Umowa przewidywała małżeństwo Wilhelma II z Łucją, siostrą Almodis de la Marche, a więc szwagierką hrabiego Barcelony. Umowa nie była przestrzegana i czasami dochodziło do wzajemnych najazdów między hrabiami. Ostateczne porozumienie zostało zawarte w 1057 r. Układ ten był w rzeczywistości poddaniem się Wilhelma II Rajmundowi Berengarowi I. Po tej dacie hrabia Barcelony jest uważany za seniora hrabiów Besalú.  Rajmund Berengar I podpisał również umowę z hrabią Pallars Sobirà Artau I, który to przed 27 styczniem 1058 r. poślubił wspomnianą wyżej Łucję de la Marche.

 

 Hrabstwo Empúries

 

W ten sposób hrabstwo Barcelony potwierdziło swoją dominację w regionie i poszerzyło granice, stając się polityczną osią dla ziem katalońskich. Rozbicie Kalifatu Kordoby na wiele małych państw osłabiło siłę muzułmańską na Półwyspie Iberyjskim i wielu emirów po zwycięskich wyprawach hrabiego Barcelony, uznało się jego trybutariuszami, zobowiązując się płacić mu trybut. Emir Denii i Majorki, Mudżahid Jusuf al-Amir oraz jego syn i następca Ali Iqbal Ad-Dawla, utrzymywał doskonałe stosunki z Rajmundem Berengarem I.

  

Hrabia przeprowadził liczne wyprawy przeciwko Maurom, odbierając znaczną część ich terytorium. W 1058 r. rozpoczął wojnę z emirem Saragossy Ahmedem al Muqtadirem, zajmując ziemie między Noguera Ribagorzana a zamkiem Benavarre. W 1050 r. emir Lléridy, Yúsuf Almodáfar, przekazał terytorium Camarasa Rajmundowi Berengarowi I, co doprowadziło do zmiany kierunku katalońskiej rekonkwisty, skupiającej się głównie na regionie Ribagorza. Wygląda na to, że pokój z Ahmedem al Muqtadirem został podpisany w 1062 lub 1063 r.

 

Hrabina Almodis de la Marche, która towarzyszyła mężowi w kampanii, otrzymała zamki Estopañá, Purroy i Cañelles, które przekazał jej Rajmund Berengar I.

 

 Taifat Saragossy

 

Hrabia Barcelony zorganizował także krucjatę przeciwko Barbastro, w której wzięli udział Katalończycy - siły hrabiego Urgel, Armengola III z Barbastro, biskupa Vic Wilhelm de Balsareny, Aragończycy z ich królem Sancho Ramírezem, Oksytańczycy z Francji, którym przewodził hrabia Poitiers i książę Akwitanii Wilhelm VIII oraz wojska papieskie pod dowództwem Normana gonfaloniera Stolicy Apostolskiej Wilhelma z Montreuila. Barbastro poddał się w połowie 1064 r., po czterdziestu dniach oblężenia. Miasto zostało przekazane hrabiemu Urgell Armengolowi III. Następnie ekspansja barcelońska skierowała się w kierunku Walencji i odniosła wyraźne zwycięstwo w Paternie.

 

 Hrabia Barcelony Rajmund Berengar I i hrabia Urgell Armengol III z Barbastro

 

Wkrótce potem emir Saragossy wraz z posiłkami wysłanymi przez emira Sewilli odzyskał Barbastro. Niektórzy historycy mówią o wyprawie Rajmunda Berengara I do Murcji, która nie przyniosła żadnych rezultatów, ale przeprowadził ją jego syn Rajmund Berengar II. Zdobyte ziemie i zamki były źle ufortyfikowane i zostały odbite.

 

Wojskowe kampanie Rajmunda Berengara I przeciwko Saracenom odbiły się głośnym echem w jego czasach. W dokumencie konsekracji katedry w Barcelonie z 18 listopada 1058 r.  nazwany jest "Obrońcą i murem ludu chrześcijańskiego", a w rozdziale wstępnym Usatges z Barcelony - "Obrońcą Hispaniae".

 

W 1067 r. po bezpotomnej śmierci Rogera III, hrabiego Carcassonne i Rasés oraz wicehrabiego Beziers i Agdy, wybuchł spór o sukcesję. Spierały się jego trzy siostry: Garsanda, żona Rajmunda II, wicehrabiego Narbonne, Ermengarda, żona  Rajmunda Bernarda Trencavela, wicehrabiegi Albi i Nimes oraz Adelajda, żona Wilhelma Rajmunda I hrabiego Cerdanyi. Nawet hrabia Foix Roger II zgłosił roszczenie do spadku. Śmierć Garsandy w 1068 r. utorowała drogę do spadku Ermengardzie, która wraz z mężem z dynastii Trencavel mogła przez pewien czas panować w Carcassonne. Ale Garsanda przekazała swoje prawa do dziedzictwa mężowi, a następnie swoim dzieciom, co otworzyło drzwi do przyszłych procesów sądowych. Adelajda i jej mąż sprzedali swoje prawa do dziedzictwa Rajmundowi Berengarowi I hrabiemu Barcelony. A Rajmund Berengar I, jako wnuk hrabiny Ermesindy z Carcassonne, również miał odległe prawa do spadku i włączył te hrabstwa do swojego władztwa. 

 

 

Rajmund Berengar I i jego żona Almodis de La Marche odkupują Carcassonne i Razès od dziedziczki Adelajdy i jej męża Wilhelma Rajmunda hrabiego Cerdanyi

 

Przez całe swoje panowanie musiał walczyć z silnymi konfliktami w łonie własnej rodziny. Przede wszystkim były to ingerencje babki Ermesindy z Carcassonne w rządzenie hrabstwem, które zakończyło porozumienie z 1056 r. Następnie wrogość między jego synem Piotrem Rajmundem a macochą hrabią Almodis de la Marche, doprowadziła w końcu do zamordowania jej przez pasierba 17 listopada 1071 r. w Barcelonie. Za to przestępstwo Piotr Rajmund został ekskomunikowany, wydziedziczony i wygnany.

 

W polityce wewnętrznej wyróżnia się praca legislacyjna Rajmunda Berengara I, który w 1058 r. z pomocą swoich baronów, ogłosił Usatges z Barcelony. Prawdopodobnie zbiegło się to z wielkim zjazdem, które miało miejsce w tym mieście 18 listopada z okazji konsekracji katedry. W kolejnych latach pojawiały się różne zbiory przepisów prawnych, opracowane po śmierci hrabiego. Praca legislacyjna Rajmunda Berengara I była tak owocna, tak aktualna i tak skuteczna, że przez długi czas stanowiła zasadniczą podstawę prawa katalońskiego i jedyne pisane prawo, w którym uregulowano nową organizację społeczną oraz została sformułowana polityka rodzącej się świadomości narodowej katalońskiej. Zniósł archaiczne przepisy wizygockie spisane w "Liber Iudicorum" króla Chindaswinta i w ich miejsce ustanowił nowy zbiór praw, oparty na prawie rzymskim, po części wizygockim oraz przywilejów nadawanym nowo zdobytym miastom. Jednym z jej celów było wzmocnienie systemu lennego i tym samym pozycji władcy. Hrabia Barcelony wziął pod swoją opiekę statki płynące do lub z tego miasta, czym skutecznie przyczynił się do morskiego dobrobytu Katalonii.

 

 Hrabia Rajmund Berengar I przyjmuje hołd wasala, czyn, który wyraża się złożonymi rękami

 

Rajmund Berengar I zmarł 26 maja 1076 r. i został pochowany w katedrze w Barcelonie. 14 listopada 1039 ożenił się z hrabiną Izabelą, której pochodzenie nie jest znane. Z tego małżeństwa urodziło się troje dzieci; Berengar, Arnaldo i Piotr Rajmund. Pierwsi dwaj zmarli w wieku niemowlęcym. Owdowiawszy w 1050 r. musiał później zawrzeć drugie małżeństwo, ponieważ w dokumencie z dnia 16 marca 1052 r. pojawia się hrabia Rajmund i hrabina Blanca Muller Seva. Jej pochodzenie nie zostało ustalone, ani czy mieli potomstwo.

 

Wygląda na to, że wkrótce potem Rajmund Berengar I porzucił ją, by poślubić Almodis de la Marche i to był powód, dla którego papież Wiktor II ekskomunikował hrabiego i jego nową żonę. Ich dziećmi byli bliźniacy Rajmund Berengar i Berengar Rajmund, którzy zastąpili go w hrabstwie; Inés, która poślubiła Hugona de Albo i Sancha, żona Wilhelma Rajmunda, hrabiego Cerdanyi. Istnieją przesłanki, które sugerują, że po śmierci hrabiny Almodis Rajmund Berengar I ponownie związał się z Blanką, która została odrzucona przez niego dwadzieścia lat wcześniej.

 

 Półwysep Iberyjski około roku 1065