Na początku 1283 r. magdeburska kapituła katedralna poprosiła papieża Marcina IV o powołanie na arcybiskupa margrabiego brandenburskiego Eryka z dynastii askańskiej. Prośba ta została spełniona w bulli papieskiej z 15 maja, dzięki czemu Askańczycy brandenburscy zyskali bardzo znaczący wzrost swoich wpływów politycznych w północnych Niemczech. Spowodowało to jeszcze większą opozycję przeciwko rosnącej potędze Brandenburgii. Przede wszystkim Lubeka starała się zawrzeć przeciwko nim wielkie przymierze. 13 czerwca 1283 r. Jan II książę Saksonii-Lauenburg, Bogusław IV książę pomorski, Wisław II książę Rugii, Helmold III hrabia Schwerinu, Mikołaj I hrabia Dannenbergu, Jan II i Mikołaj III książęta Meklemburgii i liczne miasta hanzeatyckiego okręgu wendyjskiego, takie jak Lubeka, Stralsund, Greifswald, Wismar, Rostock, Szczecin, Demmin i Anklam, zawarły na okres 10 lat pokój ziemski w Rostocku, który był wyraźnie skierowany przeciwko Brandenburgii. Nie jest do końca jasne, co skłoniło księcia pomorskiego do stanięcia po stronie przeciwników Brandenburgii. W każdym razie margrabiowie natychmiast zwrócili się przeciwko niemu i zajęli pomorskie miasta Stargard, Pyrzyce, Gardziec i Gryfino, które były niegdyś gwarancją udzielenia pomocy na podstawie umowy z 1 czerwca 1278 r., które przejął i trzymał Bogusław IV, tak że 4 czerwca 1283 r. poprosił o pomoc finansową Lubekę. Została ona mu udzielona i ponownie udało mu się odbić Stargard, Gardziec i Gryfino. Jednak 28 października margrabiowie brandenburscy ponownie przejęli Stargard i zajęli cały obszar wokół miasta. Przyłączyło się do nich kilku pomorskich możnych panów, być może z powodu niezadowolenia z rosnących wpływów hanzeatyckich miast będących w sojuszu rostockim.
Pieczęć konna Bogusława IV księcia pomorskiego
Pieczęć konna Wisława II księcia rugijskiego
Wydaje się, że macocha Bogusława IV księżna-wdowa Matylda askańska i jej dwaj młodzi synowie Barnim II i Otton I od czasu do czasu zbliżali się do Brandenburgii. Od początku relacje Bogusława IV z macochą nie były zbyt bliskie i serdeczne. Przyczyną tego stanu rzeczy było jednak to, że dawał jej różne dowody osobistej niechęci. Wojna z Marbrabstwem brandenburskim trwała przez pewien czas, aż do interwencji Rudolfa I Habsburga króla Niemiec, który wymusił zawarcie 13 sierpnia 1284 r. pokoju w Vierraden. Bogusław IV obiecał zapłacić odszkodowanie za szkody wojenne, ale odzyskał zamki okupowane przez Brandenburczyków. Sąd arbitrażowy miał rozstrzygać spory z margrabiami brandenburskimi z linii ottońskiej, którzy reprezentowali interesy księżny-wdowy Matyldy i jej synów. Nie wspomina się o lennie pomorskim, ponieważ książęta go nie kwestionowali. Książę Wisław II rugijski również przyłączył się do pokoju.
Pogranicze pomorsko-brandenbursko-meklemburskie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz