Karloman II król Franków Zachodnich 879-884

 

12 grudnia 884 r. w Lyons-la-Forêt zmarł Karloman II, król zachodniofrankijski.

Był synem Ludwika II Jąkały i Ansgardy burgundzkiej. Urodził się około roku 867.  11 września 878 r. zaręczył się w Troyes z Engelbergą, córką Bosona z Prowansji. W kwietniu 879 r. w Compiègne zmarł Ludwik II Jąkała. Rozpoczęły się zmagania o władzę. Ludwik zostawił po sobie trzech synów: Ludwika III i Karlomana ze związku z Ansgardą, siostrą hrabiego Odona, syna Harduina, oraz Karola Pogrobowca będącego owocem związku z Adelajdą, córką hrabiego Adalharda. Oba związki Ludwika II Jąkały oraz zrodzone z nich dzieci były uznane za zgodne z prawem i nikt nie podważał praw chłopców do tronu. Możni królestwa obawiali się potężnego i wpływowego Hugona Opata z rodu Welfów, który swoją pozycję zawdzięczał swojemu bratu ciotecznemu Karolowi II Łysemu, a dziadkowi Karlomana II. Rozpoczęły się targi i przeciąganie liny między stronnictwami możnych. Jedna z frakcji, której przewodził Gauzlin z rodu Rorgonidów i Teudebert hrabia Vermandois skłoniła Hugona Opata do dopuszczenia ich do współrządów w kraju. Dzięki temu zażegnano konflikt między arystokratami.

 

 Gisant Karlomana II i Ludwika III Młodszego w Bazylice Świętego Dionizego w Saint-Denis

 

Hugo Opat dążył do tego, aby tylko jeden z młodych Karolingów, Ludwik III został królem, gdyż widział w tym korzyść dla siebie. Dlatego też przekonał Ludwika II Jąkałę, aby swoim jedynym następcą wyznaczył właśnie Ludwika III. Prawdopodobnie kierował się tym, że łatwiej jest kontrolować jednego króla niż dwóch. Podobnie myśleli polityczni antagoniści Welfa, w tym Gauzlin i wezwali do objęcia tronu w Królestwie Zachodnich Franków Ludwika Młodszego z Królestwa Wschodnich Franków, syna Ludwika II Niemieckiego. Uważali oni, że król ze wschodu zapewni równowagę sił między możnymi zachodniofrankijskimi, albo wymusi na Hugonie Opacie dopuszczenie do rządów Karlomana. Ludwik III Młodszy ruszył na zachód, co wymusiło na Welfie pożądane ustępstwa. 4 września 879 r. Hugo Opat, przy wsparciu między innymi Bernarda Kosmatej Stopy, Bosona prowansalskiego i Teodoryka de Vergy, doprowadził do koronacji Ludwika III i Karlomana II w Opactwie Świętego Piotra i Świętego Pawła w Ferrières. Koronacji udzielił Ansegisus arcybiskup Sens.

 

   Ich kuzyn Ludwik III Młodszy, który był wcześniej wezwany przez możnych, dotarł aż pod Verdun. Wówczas Ludwik III i Karloman, oddali Ludwikowi Młodszemu swoją część Lotaryngii, co skłoniło króla Saksonii do powrotu do swojego kraju. W lutym 880 r. zostało to potwierdzone traktatem w Ribemont.

W marcu 880 r. w Amiens bracia przy poparciu możnych dokonali podziału Królestwa Zachodnich Franków. Ludwik III otrzymał tzw. Kraj Franków i Neustrię a Karloman II przejął Burgundię, Akwitanię i Gocję.

Braciom udało się wykluczyć Hugona, syna Lotara II, z sukcesji do królestwa, a następnie zwrócili się przeciwko Bosonowi prowansalskiemu, który ogłosił się królem 15 października 879 r. i został koronowany w Mantaille pod Vienne. Uczynił się on królem w opozycji do Ludwika III i Karlomana II. Wsparli go przede wszystkim możni z Prowansji i Burgundii. Przeciwko niemu zorganizowano trzy wyprawy. Pierwsza z nich, latem 880 r., miała na celu uspokojenie Berry, Autunois i Nivernais. Po zajęciu Mâcon, oblężono Vienne, gdzie walczył też Karol III Gruby, król Włoch, który również poczuł się zagrożony pozycją Bosona. Ale Karol III Gruby wycofał się jesienią, aby udać się do Włoch, gdzie otrzymał koronę cesarską w lutym 881 r. Następnie Ludwik III musiał go opuścić, aby przeciwstawić się Wikingom, których zmiażdżył 3 sierpnia 881 r. w bitwie pod Saucourt-en-Vimeu. W maju 881 r. rozpoczyna się druga kampania, a następnie trzecia w czerwcu i sierpniu 882 r.

 

 Królestwa Karolingów w 880 roku

 

Po śmierci swojego brata, 5 sierpnia 882 r., Karloman II odstąpił od oblężenie Vienne, które powierzył Ryszardowi II z Burgundii (który zdobywa je wkrótce po tym) i udaje się na wiec, gdzie 9 września w Quierzy został uznany za jedynego króla Franków Zachodnich.

W wystąpieniu z 1 listopada 882 r. w Wormacji Karloman II zabiegał, ale bezskutecznie, u Karol III Grubego o zwrot zachodniej części Lotaryngii, którą obiecał mu Ludwik III Młodszy.

W 883 r. król poniósł porażkę w Miannay niedaleko Abbeville w bitwie z Wikingami pustoszącymi kraj. W obliczu tej sytuacji zwołał wiec w 884 r. w Compiegne, gdzie postanowił zapłacić okup za odejście Wikingów w wysokości 12 000 funtów, co było ogromną sumą jak na tamte czasy. W marcu 884 r. zwołał możnych do Vernon i ogłosił prawo, które przewidywało najsurowsze kary wobec tych, którzy praktykowali bandytyzm.

Po odejściu Wikingów Karloman II opuścił dwór w klasztorze Andelys i wyjechał z kilkoma młodymi przyjaciółmi do starego pałacu myśliwskiego Bézu-la-Forêt (Eure), między Rouen i Gournay-en-Bray. Zmarł jednak 12 grudnia 884 r., kilka dni po tym, jak został przypadkowo zraniony w nogę przez jednego z wasali, podczas polowania na dzika w lesie Bézu. Zmarł w wieku 17 lat i został pochowany w Saint-Denis.