W 870 r. Wikingowie podbili dwa z czterech królestw anglosaskich, Nortumbrię i Anglię Wschodnią. Pod koniec 870 r. podjęli próbę podboju Królestwa Wesseksu i pomaszerowali ze Wschodniej Anglii do Reading, przybywając tu około 28 grudnia 870 r. Trzy dni po przybyciu w te strony wysłali duży oddział w celu splądrowania okolicy. Został on pokonany przez lokalne siły anglosaskie pod dowództwem Æthelwulfa, Ealdormana z Berkshire w bitwie pod Englefield, ale zaledwie cztery dni później główna armia Zachodnich Sasów pod dowództwem Æthelreda króla Wesseksu i Kentu i jego brata Alfreda została pokonana w bitwie pod Reading.
XII-wieczne wyobrażenie inwazji Wikingów
Cztery dni później, około 8 stycznia, armie ponownie spotkały się pod Ashdown. Wikingowie przybyli jako pierwsi na pole bitwy i rozlokowali się na szczycie grzbietu, co dało im przewagę. Podzielili swe siły na dwa kontyngenty, jedna część pod dowództwem swoich królów Bagsecga i Halfdana Ragnarssona, druga pod komendą jarlów. Kiedy Sasi usłyszeli o tym od swoich zwiadowców, postanowili skopiować formację najeźdźców, Æthelred stanął na przeciwko nordyckim królom, a Alfred na przeciw jarlom. Następnie król wycofał się do swojego namiotu, aby wysłuchać Mszy Świętej, podczas gdy Alfred poprowadził swoje siły na pole bitwy. Obie strony uformowały swe siły w szyk tarczowy. Æthelred nie przerywał swojego uczestnictwa w nabożeństwie, a Alfred ryzykował, że zostanie oskrzydlony i przytłoczony przez całą duńską armię. Postanowił zaatakować i poprowadził swoich ludzi szarżą na wzgórze. Bitwa toczyła się wokół małego drzewa cierniowego i ostatecznie Anglosasi odnieśli zwycięstwo. Zarówno Kronika anglosaska, jak i Asser podkreślają rolę Alfreda w zwycięstwie, ale wielce prawdopodobnym jest, że to atak Æthelreda, który dołączył do bitwy, był decydujący i przyniosła sukces Sasom. Prawdopodobnie w ten sposób może Sasi zamierzali zaskoczyć Wikingów.
Pochód Wielkiej Armii Wikingów
Normanowie ponieśli ciężkie straty, w tym śmierć ponieśli król Bagsecga i pięciu jarlów, Sidroca Stary, Sidroca Młodszy, Osbern, Fræna i Harold. Anglosasi gonili uciekających Wikingów aż do zmroku, zadając im straty. Zwycięstwo okazało się jednak krótkotrwałe, ponieważ Sasi doznali dwóch porażek pod Basing i Meretun. Wkrótce po Wielkanocy, która przypadła 15 kwietnia w tym roku, Æthelred zmarł, a jego następcą został Alfred.
Æthelred, król Wesseksu w latach 865-871
Bitwę pod Ashdown można datowana na dzień około 8 stycznia 871 r., ponieważ biskup Heahmund z Sherborne zginął w bitwie pod Meretun, i wiadomo, że zmarł 22 marca 871 r. Kronika anglosaska zapisuje, że bitwa pod Basing miała miejsce dwa miesiące wcześniej, datowana na 22 stycznia, bitwa pod Ashdown czternaście dni wcześniej, 8 stycznia, zapisano że bitwa pod Reading była cztery dni wcześniej 4 stycznia, bitwa pod Englefield była kolejne cztery dni wcześniej 31 grudnia 870 r. a Wikingowie przybyli do Reading trzy dni wcześniej, 28 grudnia 870 r. Ponieważ jednak dwumiesięczny odstęp między bitwami pod Meretun i pod Basing prawdopodobnie nie jest dokładnie określony, wszystkie wcześniejsze daty należy uznać za przybliżone.
Walki z lat 870-871 należy uznać za szczególnie intensywne i zacięte. Królestwo Wesseksu jako jedyne z anglosaskich królestw stawiło taki zacięty opór najeźdźcy. Zaskoczyło to Wikingów przyzwyczajonych do szybkiego załamywania się przeciwników i chętnie zgodzili się na zaproponowany przez Alfreda rozejm. Jak podaje Kronika Anglosaska, Wikingowie wycofali się do Londynu a następnie skierowali się na już rozbite Królestwa Mercji i Wschodniej Anglii oraz Northumbrii, które były łatwiejszym łupem niż Wesseks.
Danelaw - ziemie opanowane i pod władzą Wikingów
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz