Wojna o sukcesję po Babenbergach i Czechy u szczytu swojej potęgi

 

Książę Austrii i Styrii Fryderyk II Kłótliwy zwany też Walecznym wykorzystując trudną sytuację Węgier po najeździe mongolskim z 1241 roku wszczął wojnę i zajął trzy przygraniczne węgierskie komitaty. W 1246 r. króla Węgier Béla IV rozpoczął wojnę odwetową z władcą Austrii. 15 czerwca 1246 r. doszło do bitwy nad rzeką Litawą. Zasadniczo nieznaczne starcie austriacko-węgierskie, które zakończyło się zwycięstwem sił austriackich, okazało się brzemienne w skutkach, ponieważ bezdzietny książę Fryderyk II został zabity w niewyjaśnionych okolicznościach podczas walk. Wraz ze śmiercią Fryderyka wymarł ród Babenbergów i rozpoczął się okres, znany jako austriackie interregnum, podczas którego osierocone kraje stały się przedmiotem długich walk między rywalizującymi mocarstwami.

 

Bela IV po bitwie odzyskał zajęte uprzednio przez księcia austriackiego trzy komitaty przygraniczne.

   

Śmierć Fryderyka II Kłótliwego księcia Austrii i Styrii

   

Ponieważ "Privilegium minus" z 1156 r. przewidywał również możliwość dziedziczenia w linii żeńskiej, prawo do Austrii po Fryderyku II przysługiwało jego siostrze Małgorzacie i bratanicy Gertrudzie. Rozpoczął się wyścig o rękę dziedziczek posiadłości Babenbergów. Wyścig wygrali czescy Przemyślidzi, którzy jeszcze za życia Fryderyka bezskutecznie próbowali wżenić się w ród Babenbergów. Bardzo szybko bo jeszcze w 1246 r. zawarto małżeństwo między synem króla Czech Wacława I, Władysławem margrabią morawskim i Gertrudą. Przejęcie Austrii przez Wacława I czeskiego ostatecznie zakończyło się sukcesem. „Per hoc Wladislaus habebat Austriae ducatum“ oznaczało, że Czechy triumfowały, a wspierany bogatym dziedzictwem swojej żony i potencjałem militarnym Czech, Władysław szybko został uznany przez austriacką szlachtę za swojego pana. Gertruda była teraz panującą księżną Austrii, którą pozostała nominalnie do 1269 r. Po krótkiej chorobie męża po raz pierwszy została wdową 3 stycznia 1247 r.

  

Gertruda Babenberg księżna Austrii i Styrii

   

W połowie 1248 r. 22-letnia księżna Gertruda poślubiła Hermana VI margrabiego Badanii. Nowy małżonek osiadł w Austrii zostawiając Badenię w ręku swojego brata Rudolfa. 14 września papież Innocenty IV potwierdził Hermana na urzędzie księcia Austrii jako męża Gertrudy, która w 1249 r. w Allandii urodziła męskiego spadkobiercę imieniem Fryderyk. Herman nie był w stanie opanować sytuacji w Austrii, gdzie zmagał się z oporem możnych panów, dlatego Gertruda wraz z dwójką dzieci Fryderykiem i Agnieszką przeniosła się do krewnych w Miśni w Saksonii. Tam dowiedziała się o rzekomym otruciu drugiego męża w dniu 4 października 1250 r. Nie ma dowodów na otrucie margrabiego. Owdowiała Gertruda straciła przychylność papieża, a tym samym szansę na dochodzenie swoich roszczeń do panowania w Austrii, po tym jak odmówiła spełnienia życzenia papieża Innocentego IV, który oczekiwał jej ślubu z bratem antykróla niemieckiego Wilhelma holenderskiego, Florisa.

   

Austriackie możnowładztwo zaoferowało młodszemu synowi króla Czech Wacława I Przemysłowi Ottokarowi II władzę nad księstwami. Wymagało to jednak małżeństwa z dziedziczką rodu Babenbergów. Mający około 22l ata Przemysł Ottokar odmówił poślubienia wdowy po bracie i 11 lutego 1252 r. poślubił 47-letnią Małgorzatę w zamkowej kaplicy w Hainburgu. Panna młoda była starsza od swojego teścia król Wacława I. Przemysł Ottokar miał cesarskie przywileje opatrzone złotą bullą, "Privilegium Minus" i jego potwierdzenie przez cesarza Fryderyka II w 1245 r. W ten sposób Małgorzata przekazała mężowi księstwa Austrii i Styrii. Papież Innocenty IV, który wcześniej kilkakrotnie zmieniał strony między Gertrudą i Margarzatą, 6 maja 1252 r. potwierdził legalność przekazanych księstw.

   

Małgorzata Babenberg, żona Przemysła Ottokara II 

   

Mieszkająca w Kahlenbergu pod Wiedniem księżna Austrii i Styrii Gertruda, przegrała spór o dziedzictwo i utraciła wsparcie Czech ponieważ jej ciotka Małgorzata poślubiła Przemysła Ottokara II. W ten sytuacji nie miała wyjścia i sprzymierzyła się z królem Węgier Belą IV, i latem 1252 r. wyszła po raz trzeci za mąż za jego krewnego księcia halickiego Romana Daniłowicza. W mieszanie się króla Beli IV w spór o dziedzictwo po Babenbergach był równoznaczne z wybuchem wojny czesko-węgierskiej trwającej w latach 1252-1254. Ponieważ niemożliwe okazały się próby wyegzekwowania władzy w krajach dziedzicznych Babenbergów Roman w następnym roku opuścił Gertrudę i ich córkę Marię, i powrócić na Węgry.

  

Wacław I król Czech 

   

W tej sytuacji pod koniec 1252 r. stany styryjskie jednogłośnie wybrały Stefana, syna króla Beli IV, na swojego księcia. Bela IV, sprzymierzony z księciem Bawarii Ottonem II, księciem Polski Bolesławem V Wstydliwym i Romanem halickim, podjął w 1253 r. nieudany atak na Morawy i Austrię. Papież interweniował w ten konflikt. 3 kwietnia 1254 r. zawarto pokój w Pozsony, który przyznawał Styrię Węgrom. Gertruda, porzucona przez Romana w 1253 r., otrzymała kilka hrabstw i miast w Styrii, w tym Voitsberg i Judenburg.

 

Jednak pokój nie trwał zbyt długo. W 1257 r. król Przemysł Ottokar II dokonał nieudanej inwazji na Bawarię, po czym został zmuszony do zawarcia pokoju z Henrykiem XIII księciem Dolnej Bawarii. Możnowładztwo styryjskie niezadowolone z węgierskich rządów wznieciło bunt. Czesi wsparli powstańców i wybuchła na nowo wojna z Węgrami. Po pokonaniu Beli IV w 1260 r. w bitwie pod Kresenbrunn ostatecznie król Czech zdobył Styrię i tytuł księcia Styrii.

Przemysł Ottokar II król Czech

W 1261 r. Przemysł Ottokar II rozwiódł się z podstarzałą Małgorzatą Babenberg i poślubił wnuczkę Béli IV Kunegundę węgierską, która urodziła mu upragnionego syna i dziedzica Wacława II. Po rozwodzie z Małgorzatą król Przemysł Ottokar II stał się przeciwnikiem Gertrudy. W 1267 r. odebrał jej dobra, a dwa lata później wypędził z kraju. Znalazła schronienie w Miśni. Zmarła w klasztorze klarysek w Seußlitz koło Miśni i tam została pochowana. W 1266 r. Przemysł Ottokar II zajął Cheb i zorganizował kolejną wyprawę na Bawarię. W 1269 r. zgodnie z postanowieniami układu podiebradzkiego z 4 grudnia 1268 r. król Czech odziedziczył księstwo Karyntii i margrabstwo Krainy po swoim kuzynie Ulryku III, przy czym musiał pokonać pominiętego brata zmarłego władcy Filipa hrabiego Lebenau. W 1270 r. Przemyślida wdał się w spór z nowym królem węgierskim Stefanem V, w wyniku którego doszło do trzeciej wojny czesko-węgierskiej. Węgrów wsparł książę dolnobawarski i w lipcu 1271 r. najechał Austrię, którą splądrował. W 1271 r. akwilejska kapituła katedralna mianowała Przemysła Ottokara II administratorem generalnym Patriarchatu Akwilei co umożliwiło mu przejecie sąsiedniego margrabstwa Friuli. Pełnił tę funkcję do 1272 r. W 1273 r. Wybuchła czwarta wojna czesko-węgierska.

   

Szczyt potęgi króla Czech Przemysła Ottokara II - zasięg terytorialny królestwa czeskiego

Te czeskie podboje mogły się ziścić tylko i wyłącznie dzięki temu, że w tym czasie Rzesza Niemiecka przeżywała okres Wielkiego Bezkrólewia, czasu wielkiego chaosu. W 1273 r. Rudolf I Habsburg został wybrany na nowego króla niemieckiego, który odmówił Przemysłowi Ottokarowi II prawa do Austrii, Styrii, Cheby, Krainy, Karyntii i Friuli, aby móc je samemu przejąć. Król niemiecki wzywał króla czeskiego, aby ten stawił się na Reichstagu, ten jednak ignorował wezwania swojego seniora i odmawiał uznania jego wyboru. W 1276 r. armia króla Rudolfa wsparta przez króla Węgier Władysława IV Kumańczyka i Henryka XIII księcia Dolnej Bawarii zaatakowała alpejskie ziemie króla czeskiego. Większość możnych na tych ziemiach natychmiast odwróciła się od Przemyślidy, a król czeski musiał się z nich wycofać. Alians ten zmusił Przemysła Ottokara II do formalnego uznania Rudolfa I jako króla Niemiec oraz zwrotu Austrii, Karyntii oraz Styrii. Dodatkowo Przemyślida stał się lennikiem Rudolfa I w Czechach i na Morawach. Następnie w Czechach stanął w obliczu opozycji Witkowiców i Boresza z Rieseburka. Po zdławieniu tej opozycji w 1278 r. rozpoczął kampanię przeciwko Rudolfowi, mając na celu odzyskanie kontroli nad utraconymi ziemiami austriackimi. 26 sierpnia 1278 r. został jednak pokonany w bitwie pod Suchymi Krutami, w której poległ. Tym sposobem Austria, Styria, Karyntia i Kraina wpadły w ręce nowego rodu Habsburgów, który trzymał te ziemie aż do 1918 r.

 

Jeśli zaciekawił Cię tekst polecam również związany z tym wątek bawarski pt.:

"Między młotem a kowadłem - Henryk XIII książę Dolnej Bawarii" , który znajdziesz pod poniższym linkiem

https://historix-tours.blogspot.com/2021/11/miedzy-motem-kowadem-henryk-xiii-ksiaze.html 

Wojna pomorsko-brandenburska w latach 1283-1284

 Na początku 1283 r. magdeburska kapituła katedralna poprosiła papieża Marcina IV o powołanie na arcybiskupa margrabiego brandenburskiego Eryka z dynastii askańskiej. Prośba ta została spełniona w bulli papieskiej z 15 maja, dzięki czemu Askańczycy brandenburscy zyskali bardzo znaczący wzrost swoich wpływów politycznych w północnych Niemczech. Spowodowało to jeszcze większą  opozycję przeciwko rosnącej potędze Brandenburgii. Przede wszystkim Lubeka starała się zawrzeć przeciwko nim wielkie przymierze. 13 czerwca 1283 r. Jan II książę Saksonii-Lauenburg, Bogusław IV książę pomorski, Wisław II książę Rugii, Helmold III hrabia Schwerinu, Mikołaj I hrabia Dannenbergu, Jan II i Mikołaj III książęta Meklemburgii i liczne miasta hanzeatyckiego okręgu wendyjskiego, takie jak Lubeka, Stralsund, Greifswald, Wismar, Rostock, Szczecin, Demmin i Anklam, zawarły na okres 10 lat pokój ziemski w Rostocku, który był wyraźnie skierowany przeciwko Brandenburgii. Nie jest do końca jasne, co skłoniło księcia pomorskiego do stanięcia po stronie przeciwników Brandenburgii. W każdym razie margrabiowie natychmiast zwrócili się przeciwko niemu i zajęli pomorskie miasta Stargard, Pyrzyce, Gardziec i Gryfino, które były niegdyś gwarancją udzielenia pomocy na podstawie umowy z 1 czerwca 1278 r., które przejął i trzymał Bogusław IV, tak że 4 czerwca 1283 r. poprosił o pomoc finansową Lubekę. Została ona mu udzielona i ponownie udało mu się odbić Stargard, Gardziec i Gryfino. Jednak 28 października margrabiowie brandenburscy ponownie przejęli Stargard i zajęli cały obszar wokół miasta. Przyłączyło się do nich kilku pomorskich możnych panów, być może z powodu niezadowolenia z rosnących wpływów hanzeatyckich miast będących w sojuszu rostockim.

   

Pieczęć konna Bogusława IV księcia pomorskiego

Pieczęć konna Wisława II księcia rugijskiego

 Wydaje się, że macocha Bogusława IV księżna-wdowa Matylda askańska i jej dwaj młodzi synowie Barnim II i Otton I od czasu do czasu zbliżali się do Brandenburgii. Od początku relacje Bogusława IV z macochą nie były zbyt bliskie i serdeczne. Przyczyną tego stanu rzeczy było jednak to, że dawał jej różne dowody osobistej niechęci. Wojna z Marbrabstwem brandenburskim trwała przez pewien czas, aż do interwencji Rudolfa I Habsburga króla Niemiec, który wymusił zawarcie 13 sierpnia 1284 r. pokoju w Vierraden. Bogusław IV obiecał zapłacić odszkodowanie za szkody wojenne, ale odzyskał zamki okupowane przez Brandenburczyków. Sąd arbitrażowy miał rozstrzygać spory z margrabiami brandenburskimi z linii ottońskiej, którzy reprezentowali interesy księżny-wdowy Matyldy i jej synów. Nie wspomina się o lennie pomorskim, ponieważ książęta go nie kwestionowali. Książę Wisław II rugijski również przyłączył się do pokoju.

  

Północne Niemcy w 1250 roku

   

   

Pogranicze pomorsko-brandenbursko-meklemburskie

Bolko II ziębicki lennikiem króla Czech

 29 sierpnia 1336 r. w obozie pod Straubingiem w Bawarii książę ziębicki Bolko II złożył hołd lenny królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu. W zamian książę ziębicki otrzymał w dożywotnie władanie ziemię kłodzką.

    

Należy nadmienić, że Bolko II ziębicki długo opierał się presji czeskiej. Nawet w 1335 r. doszło do interwencji zbrojnej Luksemburgów. W trakcie której doszło do udanej obrony oblężonych Ząbkowic Śląskich. Bolko II ziębicki odparł skutecznie czeski najazd pokonując wojska czeskie, którymi dowodził Karol Luksemburski, margrabia Moraw, następca tronu czeskiego. Książę piastowski nie potrafił wykorzystać swojego zwycięstwa i faktu wzięcia do niewoli czeskich rycerzy, których zwolnił za bardzo nieduży okup.  

   

Mimo tego sukcesu, książę ziębicki coraz bardziej był przekonany, że obrona przed Luksemburgami jest bezcelowa, tym bardziej że Kazimierz III Wielki zaczął układać się z królem Czech. Bolko II ziębicki borykał się z ciągłymi kłopotami finansowymi z powodu swojej rozrzutności. Jego wierzycielami byli m. in. mieszczanie wrocławscy. Inną ważną przyczyną było przekazanie Piastowi w dożywotnie władanie ziemi kłodzkiej. W akcie lennym potwierdzonym przez poddanych Bolko II zobowiązał się, że po wymarciu jego potomków księstwo ziębickie przejdzie pod bezpośrednie panowanie króla Czech. W tej sytuacji Bolko II ziębicki nie był w stanie dłużej opierać się presji Luksemburgów.

   

Co ciekawe, po złożeniu hołdu lennego królowi czeskiemu i przejęciu ziemi kłodzkiej, problemy finansowe Piasta nie zniknęły. W 1337 r. został zmuszony do zastawienia Karolowi Luksemburskiemu Ząbkowic Śląskich, a wkrótce potem za sumę 2300 grzywien Strzelina, Wiązowa i Kątów Wrocławskich. Swojemu krewnemu Bolkowi II Małemu zastawił Dzierżoniów. Ostatecznie wolna od zastawów pozostała tylko stolica księstwa Ziębice.

  

11 czerwca 1341 r. w Ziębicach zmarł Bolko II. 

Śmierć Fryderyka Barbarossy

 Krucjata nie jest formą rozrywki ani zabawy. Cesarz Fryderyk I Rudobrody (Barbarossa) doskonale o tym wiedział, ponieważ już jako młody człowiek brał w niej udział. Niemniej jednak postanowił wyruszyć do Jerozolimy ponownie i to w zaawansowanym wieku 70 lat. Poprowadził armię liczącą 15 000 krzyżowców z Ratyzbony przez Wiedeń do Cesarstwa Bizantyjskiego. Wśród jej przywódców było wielu niemieckich arystokratów, takich jak Herman margrabia Badenii i Ludwik III hrabia-krajowy Turyngii. Po zimowaniu w południowej Bułgarii armia krzyżowców przeszła do Azji Mniejszej w pobliżu Gallipoli w połowie marca 1190 r. Byli w drodze przez ponad rok. Armia poruszała się wzdłuż rzeki Saleph przez kilka dni i walczyła w parnym upale. Nie wiadomo, dlaczego Fryderyk Barbarossa wybrał żmudną drogę lądową. Drogą morską jego żołnierze dotarliby do celu w kilka miesięcy wcześniej. Z drugiej strony w Azji Mniejszej rycerze musieli przedzierać się przez liczne grzbiety górskie, gdzie stracili znaczną część zaopatrzenia. Do tego dochodziło wrogie nastawienie miejscowej ludności muzułmańskiej.

10 czerwca 1190 r. nastąpiła katastrofa. Starzejący się cesarz utonął w rzece.

   

Jak doszło do wypadku, niestety dokładnie nie wiemy. Czy Fryderyk Barbarossa kąpał się? Czy próbował przekroczyć rzekę? Czy prąd go porwał? Czy umarł natychmiast czy kilka godzin później? Krótko po śmierci Rudobrodego krążyły różne wersje tego, jak umarł stary cesarz.

I wokół jego szczątków zaczęły powstawać legendy. Ponieważ zrobiono naprawdę dziwną rzecz. Z ciała Fryderyka Barbarossy wyjęto organy wewnętrzne i ciało przetarto solą, aby można je było przenosić w upale. Trzy tygodnie później został pocięty na kawałki w Antiochii i zagotowany w wodzie z octem, aby oddzielić mięso od kości. Mięso zostało pochowane w katedrze. Kości zostały jednak przeniesione wraz z armią krzyżowców do Tyru w Libanie. Kości zmarłego cesarza miał być pochowany w kościele Grobu Świętego w Jerozolimie, ale żaden krzyżowiec nie mógł dostać się w pobliżu tego miasta, którego zresztą nie udało się odzyskać. W ten sposób cesarz Fryderyk I Barbarossa znalazł swoje ostateczne miejsce spoczynku w kościele Jana Chrzciciela w pobliżu libańskiego miasta Tyr.  Tutaj ślad po nich zaginął. I dzięki temu zaczęły się tworzyć legendy. Na przykład, że Fryderyk Barbarossa wcale nie zmarł, ale śpi w górach i przebudzi się, aby wspomóc Niemcy w trudnych czasach.

  

Rzekomo astronom ostrzegał wcześniej cesarza, że poniesie śmierć w wodzie, i dlatego Fryderyk Barbarossa wybrał drogę lądową przez Bałkany do Azji Mniejszej.

   

Cel krucjaty, którą podjął Fryderyk wraz z Ryszardem Lwie Serce królem Anglii i Filipem II Augustem królem Francji, nie został osiągnięty. Zamiast odbić Jerozolimę z rąk muzułmanów, zdobyto tylko Akkę.

Władysław I Herman książę Polski

 

4 czerwca 1102 r. zmarł Władysław I Herman książę Polski w latach 1079-1102. Władca został pochowany w katedrze płockiej.

 

Władysław Herman wstąpił na tron w wyniku spisku możnych, którzy pozbawili władzy jego starszego brata króla Bolesława II Śmiałego. Niestety nie znamy szczegółów tego "przewrotu pałacowego". Obalony Bolesław Śmiały uzyskał schronienia na Węgrzech. Wielu historyków przychyla się do teorii, że spisek doszedł do skutku dzięki wsparciu z zagranicy - króla Niemiec Henryka IV i księcia Czech Wratysława II.

 

Zmiana na tronie polskim wpisała się w ogólnoeuropejską politykę - trwał wówczas spór o inwestyturę między królem niemiecki Henrykiem IV a papieżem Grzegorzem VII. Polski przewrót pałacowy był efektem uzyskania przewagi obozu cesarskiego nad papieskim w sporze o inwestyturę. Bolesław Śmiały był przedstawicielem obozu papieskiego, wspierał opozycję saską i wybranego przez nią antykróla Rudolfa z Rheinfelden. Zabójstwo biskupa krakowskiego Stanisława ze Szczepanowa stało się doskonałym pretekstem do aktywnego wystąpienia przeciwko królowi Bolesławowi Śmiałemu. Naturalnym następcą obalonego króla był jego młodszy brat Władysław Herman i to właśnie jego możni osadzili na tronie.

 

Oczywistym było, że nowy władca Polski zawdzięczający wstąpienie na tron wsparciu niemiecko-czeskiemu od razu przejdzie do obozu cesarskiego i zwiąże się sojuszem z nimi. W 1080 lub 1081 r. Władysław Herman poślubił Judytę córkę Wratysława II czeskiego, wznowił płacenie trybutu ze Śląska. W 1082 r. wsparł militarnie swojego teścia w jego walkach o margrabstwo austriackie z jego władcą Leopoldem II Pięknym, który stał wiernie w obozie papieskim. Władysław Herman nie chcąc iść na zwarcie z królem niemieckim i zrezygnował ze starań o koronę królewską. Przy czym rezygnacja z korony królewskiej była podyktowana dwoma czynnikami: pierwszy to ten natury politycznej a drugi wynikał z czysto technicznych możliwości: po pierwsze żył prawowity król Polski Bolesław II Śmiały a po drugie wysoce prawdopodobne jest, że zabrał ze sobą na Węgry insygnia koronacyjne, tak więc nie było regaliów, którymi można by było się koronować.

 

Według mnie ta uległość wobec obozu cesarskiego mogła wynikać z dwóch rzeczy. Po pierwsze Henryk IV do tego stopnia uzyskał przewagę nad obozem papieskim, że był w stanie powołać swojego antypapieża Klemensa III, a po bitwie pod Hohenmölsen (zwanej też bitwą nad rzeką Białą Elsterą), śmierci antykróla Rudolfa umocnił swoją pozycję w Niemczech, a Władysław Herman nie miał co liczyć na pomoc ze strony Węgier i papieża Grzegorza VII, gdyż ich sojusznikiem był obalony Bolesław Śmiały i jego syn Mieszko, po drugie nowy książę Władysław Herman był całkowicie zależny od możnych, którzy wynieśli go na tron i zapewne nie czuł, aby jego władza była mocno ugruntowana.

 

 Złoty kodeks z Pułtuska został prawdopodobnie sporządzony na polecenie Władysława I Hermana i może świadczyć o ambicjach i bogactwie polskiego władcy

 

Władysław I Herman, książę Polski

 

Marzenia o koronie królewskiej zostały już całkowicie pogrzebane w 1085 r. kiedy to Henryk IV nadał Wratysławowi II tytuł króla Czech i Polski. Prawdopodobnie tym sposobem Władysław Herman został poddany pewnej zależności od króla Czech. Taka rola z pewnością nie odpowiadała księciu polskiemu, który zaczął szukać przeciwwagi dla rosnącej potęgi czeskiego teścia. Okazja ku temu nadarzyła się po śmieci jego żony Judyty czeskiej. W 1086 r. Władysław Herman zezwolił swojemu bratankowi Mieszkowi na powrót do Polski i nadał mu w zarząd Małopolskę. Ten gest miał ocieplić stosunki z Węgrami oraz pozbawić ich możliwości ingerencji zbrojnej mającej na celu osadzenie Mieszka na tronie zamiast Władysława. Drugim krokiem było zbliżenie z dworem cesarskim, aby wzmocnić swoją pozycję względem Czech. W 1088 r. książę Władysław Herman poślubił siostrę samego cesarza Henryka IV, Judytę Marię. Oczywiście książę Polski nie mógł zrzucić zależności od Czech i płacić trybutu ze Śląska, gdyż to spotkało by się z negatywną reakcją cesarza Henryka IV, który potrzebował Czech do swoich walk z wewnątrzniemiecką opozycją, która mimo, że pokonana była nadal silna a na jej czele stał nowy antykról Herman z Salm a po jego śmierci Ekbert II margrabia Miśni. Władysław Herman w 1088 r. ożenił swojego bratanka Mieszka z nieznaną nam z imienia księżniczką ruską. Była to prawdopodobnie próba wzmocnienia Polski przed czeskim zwierzchnictwem. Rok później książę Mieszko został otruty w trakcie uczty. Jest bardzo prawdopodobne, że za tym zabójstwem stał palatyn Sieciech, który mógł obawiać się zemsty księcia za wygnanie jego ojca. Możliwe, że i stryj przyczynił się do śmierci Mieszka, ponieważ jego obecność w kraju mogła być zagrożeniem dla władzy Władysława Hermana i jego synów.

 

Wratysław II książę i pierwszy król Czech - fresk z kaplicy św. Katarzyny w Znojmie z 1134 r.

  

Władysław Herman mimo tego, że został wyniesiony na tron dzięki możnym panom, nie stał się bezwolnym narzędziem w ich rękach. Podjął starania o przywrócenie autorytetu władzy książęcej. Wspólnie z palatynem Sieciechem próbował budować silny i scentralizowany aparat władzy państwowej. Na pieczęciach książęcych ukazywano władcę siedzącego na tronie, trzymającego na kolanach obnażony miecz, symbol władzy nad poddanymi. Ale na tym nie koniec. Władysław jest sędzia-prawodawcą i wojownikiem-obrońcą. Tego rodzaju sposób przedstawienia panującego władcy nazywany jest majestatycznym i przysługiwał koronowanym głową państw. Można jedynie się domyśleć, że książę bardzo wysoko cenił swoją pozycję i godność Pana Polski. Książę zwracał szczególną uwagę na zewnętrzne oznaki swojego autorytetu jako władcy. Jedną z zalet idealnego władcy była szczodrość wobec Kościoła. To dzięki Władysławowi Hermanowi zawdzięczamy ukończenie nowej katedry w Poznaniu, rozpoczął lub kontynuował przebudowę katedry św. Wacława na Wawelu w Krakowie. Książę był również darczyńcą dla katedry w Bambergu, której ofiarował dwa złote krzyże. Ufundował również 2 lub 3 złote kodeksy, czyli księgi liturgiczne, w których cały tekst zapisano złotem.

 

Król Herod zasiadający na tronie, otoczony dworzanami i swoją drużyną

 

 Pieczęć Władysława I Hermana, uderzające podobieństwo do przedstawienia króla Heroda - Książę zasiadając dumnie na tronie, mógł się posiłkować siłą autorytetu przysługującego władcy, nawet jeśli brakowało mu potęgi militarnej czy też talentów wojskowych

 

Od około 1092 r. czyli już po śmierci króla Wratysława II Władysław Herman przestał płacić Czechom trybut ze Śląska. Z resztą nowy władcą Czech Konrad I był już tylko księciem, więc ustała królewska zależność od Pragi. Książę starał się również przywrócić polskie panowanie lub chociażby zwierzchność nad Pomorzem. Udało się około roku 1091 podbić Pomorze Gdańskie. Jednak zaangażowanie Polski w walki wewnętrzne w Czechach spowodowały, że Piastowie na powrót utracili kontrolę nad tą północną prowincją. Niestety w tym czasie sytuacja się mocno skomplikowała, gdyż ostatnie lata panowania Władysława Hermana to czas walki z opozycją możnych niezadowolonych z centralistycznej polityki księcia i jego palatyna Sieciecha. Po stronie buntowników stanęli również książęcy synowie Zbigniew, który w 1093 r. został wykradziony z saskiego klasztoru i wszczęto bunt na Śląsku, który udało się rozwiązać. Ale w 1097 r. doszło do kolejnego wystąpienia synów, którzy otrzymali samodzielne dzielnice - Zbigniew Wielkopolskę a Bolesław Krzywousty Śląsk. Dwa lata później synowie wsparci przez możnych znów wystąpili przeciw ojcu żądając oddalenia Sieciecha. W końcu władca się ugiął i pozbył się znienawidzonego palatyna. W skutek tego nie udało się władcy wzmocnić władzy książęcej.