8 grudnia 877 r. Ludwik II Jąkała został koronowany w katedrze w Reims na króla zachodnich Franków (Francji).
Ludwik był synem Karola II Łysego, z dynastii Karolingów francuskich, oraz Ermentrudy, córki Odona I, hrabiego Orleanu.
Jak podaje kronika „Annales Bertiniani” 10 lutego 856 r. w Louviers jego ojciec negocjował jego zaręczyny z córką Erispoë, króla Bretanii. Następnie Karol Łysy nadał niezbyt inteligentnemu i kompetentnemu Ludwikowi Jąkale księstwo Mans (Maine) i zarządzanie królestwem Neustrii. Wywołał tym ogromne niezadowolenie wasali bretońskich i neustryjskich i ich spisku, który doprowadził do zabójstwa króla bretońskiego w następnym roku. Upadek bretońskiego króla spowodował zerwanie zaręczyn z jego córką.
Możni Neustrii i Austrazji pod przewodnictwem Roberta Mocnego, Odona z Troyes i Adalhardem z Saint-Amand wezwali Ludwika II Niemieckiego do objęcia tronu w Królestwie Zachodnich Franków. Udało się jednak Karolowi Łysemu odeprzeć najazd brata.
Prawdopodobnie Ludwik Jąkała, pomógł swojej siostrze Judycie uciec i wziąć ślub z Baldwinem Żelazne Ramię wbrew woli ojca i został zmuszony do ucieczki w 861 r. Zbuntował się przeciwko swojemu ojcu w 862 r., a powstanie wywołała rodzina Rorgonidów. Został ułaskawiony przez ojca, który nadał mu hrabstwo Meaux w 862 r., i powierzył zarządzanie nad całą Neustrią z tytułem króla w 865 r. W 866 r. Karol II Łysy zainstalował syna jako hrabiego Autun.
Ludwik Jąkała ożenił się po raz pierwszy w 862 r. z Ansgardą burgundzką. Ślub zawarto w opactwie Chelles. Z tego związku miał dwóch synów, Ludwika III i Karlomana II oraz trzy córki, Gizelę, Hildegardę i Ermentrudę. Ponieważ małżeństwo to zostało zawarte w brew woli jej ojca, zmuszono Ludwika do odesłania Ansgardy. Poślubił następnie - wbrew radom kościelnym – Adelajdę z Paryża, z którą miał syna Karola, który urodził się po jego śmierci.
Jak wskazuje jego przydomek, Ludwik II jąkał się, co uniemożliwiało mu publiczne wypowiadanie się i szkodziło jego autorytetowi. W 867 r. został przez ojca mianowany królem Akwitanii. gdzie był tylko władcą nominalnym, bez kancelarii, czyli bez kompetencji do wystawiania własnych dokumentów. Nie mógł obdarzać miejscowych poddanych możnych przywilejami czy też uposażać miejscowego Kościoła ani też nie mógł dysponować majątkiem królewskim. Karol II Łysy obawiał się, że Ludwik może stworzyć własne stronnictwo i uniezależnić się od władzy ojcowskiej i w ten sposób rządził Akwitanią bezpośrednio z własnego pałacu. Następnie Ludwik II Jąkała został królem Franków po śmierci ojca w dniu 6 października 877 r. Jego wstąpienie na tronu było kwestionowane przez kilku możnych, a nawet przez cesarzową Richildę, drugą żonę jego ojca. Jego prawa do tronu podważali archikanclerz Gauzlin, hrabia Paryża Konrad, hrabia Owernii Bernard Kosmata Stopa, Boson, hrabia Gocji Bernard i Hugo Opat z Welfów. Ludwik II Jąkała, aby przypodobać się swoim przeciwnikom, porozdawał im wiele godności opackich, hrabiowskich i posiadłości. Wreszcie sama Richilda, jego macocha zgadza się na jego rządy. W dniu 8 grudnia 877 r. został koronowany i konsekrowany przez arcybiskupa Hincmara z Reims w Kaplicy Palatynów w opactwie Saint-Corneille w Compiègne. Jednak autorytet jego władzy pozostał bardzo słaby. Niektórzy możni raz kupieni, musieli sami uporać się z tymi, którzy nadal byli wrogo nastawieni do nowego króla.
Koronacja Ludwika II Jąkały
Koronowany po raz drugi przez papieża Jana VIII podczas soboru w Troyes 7 września 878 r. pozostaje królem bez władzy, zdominowanym przez silną arystokrację. 1 listopada 878 r. w Fouron niedaleko Liège Ludwik II Jąkała zawarł ze swoim kuzynem Ludwikiem III Młodszym królem Franków Wschodnich (Niemiec) porozumienie, które potwierdziło podział Lotaryngii dokonany przez ich ojców w 870 r. na mocy traktat z Meerssen.
Ludwik II Jąkała, człowiek słabego zdrowie, zmarł 11 kwietnia 879 r., kiedy przygotowywał się do wyprawy w celu podporządkowania sobie Bernarda z Gocji, hrabiego Autun i Macon, którego wcześniej ekskomunikowano i ogłoszono buntownikiem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz