Fryderyk II i Izabela Angielska

 

Cesarz Fryderyk II, wdowiec po zmarłej w 1228 r. Izabeli II z Brienne, postanowił powtórnie wstąpić w związek małżeński i tym razem związać swój ród Staufów z potężnym europejskim domem panującym. Zgodnie z sugestią samego papieża Grzegorza IX zdecydował się poślubić Izabelę, siostrę króla Anglii Henryka III. Jak wskazuje Breholles w liście wysłanym z Foggi 15 listopada 1234 r. cesarz wysłał do Anglii swojego przedstawiciela Piera delle Vigne. Następnie 9 grudnia Fryderyk II napisał list do papieża, w którym poinformował go, że zgodnie z jego ojcowską radą, wysłał Piera delle Vigne, aby ten wystarał się o rękę Izabeli.

 

Mateusz z Paryża w swojej „Historia Maior Angliae” zapisał:

 

"W lutym 1235 r. do Westminsteru przybyli dwaj bracia z zakonu krzyżackiego z żołnierzami i innymi posłańcami, wysłani przez cesarza Rzymian Fryderyka II do króla Anglii, niosąc list ze złotym stemplem, w którym prosił o poślubienie siostry tego monarchy, Izabeli. Gdy 23 lutego przybyli do króla, poprosili o odpowiedź na list, aby szybko poinformować cesarza, swojego Pana. Ale ten monarcha najpierw chciał zapytać o to biskupów i możnych ze swojego  królestwa, którzy po dokładnym zbadaniu sprawy wszyscy jednogłośnie zgodzili się trzeciego dnia, że damę należy oddać Fryderykowi. I tak 27 lutego Henryk III pozwolił posłańcom zobaczyć przyszłą pannę młodą, natychmiast wysyłając po Izabelę, która z wielką starannością była przetrzymywana w Tower w Londynie. Szybko i z wielkim szacunkiem dziewczyna, która miała wtedy dwadzieścia jeden lat, wielkiej urody i wdzięcznie ubrana w królewskie szaty, została wprowadzona do Westminsteru, gdzie obecni byli posłańcy i Henryk III. A oni, ponieważ kontemplowali nieco niewyraźną twarz atrakcyjnej młodej dziewczyny, którą uznali za bardzo godną Fryderyka, potwierdzili małżeństwo, przysięgając na duszę Fryderyka, w którego imieniu ofiarowali dziewczynie obrączkę. Zawiadomiwszy cesarza za pośrednictwem zaufanych posłańców, ten ostatni po świętach wielkanocnych wysłał arcybiskupa Kolonii [Henryka z Müllenark] i księcia Brabancji [Henryka I Dzielnego] do Anglii z liczną świtą szlachetnych mężów, aby mogli ją prowadzić z wielkim honorem Cesarzowej."

  

Przygotowania były duże, uroczystości wspaniałe, a posag bardzo bogaty: „Quasi regias vel imperiales divitias excedere videretur”. Szkatuły były wypełnione złotem, misternie wykonanymi naszyjnikami, klejnotami, złotą i srebrną zastawą stołową oraz wspaniałymi darowiznami i honorami, które Fryderyk II obiecał swojej przyszłej żonie. Po dniach zabaw i gier Izabela przybyła do Kolonii, gdzie zamieszkała w pałacu arcybiskupim. Izabela pozostała w Kolonii przez około sześć tygodni, po czym w towarzystwie arcybiskupa tego miasta wyjechała do Wormacji, gdzie poznała Fryderyka, który przywitał ją z radością.

 

 Cesarz Fryderyk II wręcza różę Izabeli Angielskiej

 

W niedzielę 20 lipca 1235 r. w Wormacji, w obecności czterech królów, jedenastu książąt, trzydziestu hrabiów i margrabiów oraz wielu wybitnych prałatów, Fryderyk uroczyście zawarł swoje trzecie małżeństwo z Izabelą. Cesarz głęboko wierzący w Boga, naturalnie chciał skonsultować się z astrologami, a oto, co mówi nam Mateusz z Paryża:

 

"Nocte vero prima, qua concubuit Imperator cun ea, noluit eam carnaliter cognoscere, donec, competens hora ab astrologis ei nunciaretur. Consummata autem carnali commixtione, summo mane, deputavit eam quasi praegnantem diligenti custodiae, dicens ei: custodi te sapienter, quia habes in utero masculum!".

  

Według kronikarzy, przepowiednia Fryderyka wydaje się być prawdziwą, gdyż urodził się chłopiec imieniem Jordan, ale żył przez krótki czas. Z pewnością w 1237 r. urodziła się Małgorzata, a w następnym roku w Rawennie urodził się syn nazwany imieniem Henryk. Według Cherriera Izabela miała kolejną córkę o imieniu Agnieszka. Po pięciu dniach hucznej ceremonii goście, którzy przyjechali z Anglii, wrócili do domu pełni prezentów. Następnie Fryderyk II będąc zazdrosnym o żonę, zgodnie z obowiązującym na Sycylii zwyczajem, powierzył Izabelę bardzo surowej opiece eunuchów.

 

 Fryderyk II i Izabela Angielska

 

Pod koniec 1238 r. Izabela wjechała do Włoch, gdzie mieszkała najpierw w Rawennie, a następnie w Padwie. Potem przez jakiś czas przebywał w Parmie, razem z Fryderykiem, a następnie osiadła Andrii w Królestwie Sycylii. Po śmierci Grzegorza IX Fryderyk II udał się do Apulii przez S. Germano i Benewent, ale spotkała go wielka tragedia. Izabela, rodząc córeczkę, zmarła w bólach przy porodzie w wieku 27 lat. Miało to miejsce 1 grudnia 1241 w Foggii.

 

Wiadomość rozeszła się po całym Cesarstwie, a zwłaszcza w Anglii, gdzie była znana i ceniona. Fryderyk nakazał wyprawienie uroczystego pogrzebu, sprawowanie mszy św. Z Foggi zwłoki przewieziono do Andrii i pochowano w katedrze, w której złożono już ciało Izabeli II di Brienne, która również zmarła przy porodzie w kwietniu 1228 r. Nie brakowało kontrowersji co do przyczyn śmierci Izabeli. Była jego drugą żoną, która zmarła w ten sposób. Fryderyk został oskarżony, że z zazdrości trzymał swoje żony w izolacji, a papież Innocenty IV, na  Soborze Lyońskim I, zarzucił cesarzowi, że z ostrożności rozkazał wykastrować strażników, którzy ochraniali jego żonę.

 

 Papież Innocenty IV na  Soborze Lyońskim ekskomunikuje cesarza Fryderyka II