15 marca 1077 r. w Forchheim we Frankonii pod nieobecność Henryka IV w Niemczech książę Szwabii Rudolf z Rheinfelden został wybrany przez opozycję antykrólewską na króla.
Księstwo Szwabskie Rudolfa z Rheinfelden
Oprócz samego Rudolfa w Forchheim obecni wówczas byli: książę Karyntii i margrabia Werony Bertold I Brodaty z rodu Zähringenów, książę Bawarii Welf I z rodu Welfów, hrabia Northeim i były książę Bawarii Otto z rodu hrabiów Northeim, arcybiskup Moguncji Zygfryd I, arcybiskup Salzburga Gebhard, arcybiskup Magdeburga Werner a także biskup Wormacji Adalbert II, biskup Würzburga i hrabia Lambach-Wels Adalbero, biskup Passawy Altmann i biskup Halberstadt Burchard II, może także książę Saksonii Magnus z rodu Billungów i margrabia Marchii Północnej Lotar-Udo II z rodu Stade.
Następnie nowo wybrany król Rudolf z Rheinfelden udał się przez Bamberg i Würzburg do Moguncji, gdzie 26 marca 1077 r. został namaszczony i koronowany na króla przez miejscowego arcybiskupa Zygfryda I, jednego z najważniejszych uczestników zjazdu w Forchheim. Ponieważ koronacja nie spotkała się z aprobatą mieszkańców Moguncji, którzy byli lojalni wobec Henryka IV, wkrótce potem Rudolf wraz z biskupami musiał opuścić miasto pod wrażeniem zbuntowanego tłumu. Duchowni wybrani na urzędy dzięki symonii również brali udział w powstaniu, obawiając się utraty urzędów. W końcu znany im był negatywny stosunek Rudolfa z Rheinfelden do praktyki symonii.
Wybór Rudolfa z Rheinfelden na opozycyjnego króla wywołał bardzo różne reakcje. Papież Grzegorz VII był na razie neutralny i nie opowiadał się ani po stronie Henryka IV, ani Rudolfa. Grzegorz VII upomniał się o rolę arbitra w sporze o tron. W rezultacie pozycja Rudolfa z Rheinfelden pozostała słaba i nie udało mu się również zdobyć większego obszaru, który mógłbyć bazą jego władzy w cesarstwie.
Płyta nagrobna Rudolfa z Rheinfelden z sprzed 1100 z dawnej katedry św. Jana i Wawrzyńca w Merseburgu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz