17 lipca 1085 w Kefalinii zmarł książę Apulii, Kalabrii, Sycylii i Amalfi Robert Guiscard. Książęcy tytuł Apulii i Kalabrii przeszedł w ręce jego syna Rogera I Trzosa, który musiał walczyć z roszczeniami swojego starszego przyrodniego brata Boemunda.
Z tego też powodu, chociaż hrabia Sycylii Roger I Wielki Hrabia teoretycznie podlegał bratankowi Rogerowi I Trzosowi, w rzeczywistości polegał na militarnej pomocy swojego potężnego stryja. Następnie wyjazd Boemunda na pierwszą krucjatę do Ziemi Świętej wzmocnił, przynajmniej tymczasowo, pozycję Roberta I Trzosa. Roger I Wielki Hrabia zmarł w 1101 r. w Mileto w Kalabrii. Przybył do Włoch w wieku 20 lat jako najmłodszy syn drobnego możnego normańskiego, został hrabią Sycylii i Kalabrii, a także teściem królów. Pozostawił dwóch nieletnich synów powierzonych opiece jego żony Adelajdy del Vasto. Po śmierci najstarszego syna Szymona, która nastąpiła w 1106 r., gdy miał zaledwie 12 lat, sukcesja przypadła jego młodszemu bratu, Rogerowi II, który w 1112 r. osiągnął pełnoletność i objął pełnię władzy. Tymczasem w ostatnich latach regencji Adelajda del Vasto przeniosła rezydencję hrabiego z Kalabrii do Palermo.
Roger II
Roger II, podobnie jak jego ojciec, podlegał księciu Apulii i Kalabrii, mimo że w rzeczywistości był potężniejszy niż jego własny pan. Kiedy w 1127 r. książę Wilhelm, syn i następca Rogera I Trzosa, zmarł bez spadkobierców, Roger II poprosił papieża o zgodę na przejęcie dóbr swojego kuzyna, którego był najbliższym męskim krewnym. Papież Honoriusz II sprzeciwił się roszczeniom hrabiego Sycylii, ekskomunikował go i próbował zawrzeć sojusz z arystokracją południowych Włoch, ale potęga militarna Rogera II zmusiła jego przeciwników do kapitulacji. W ten sposób papież został zmuszony do uznania Rogera II jako księcia Apulii, Kalabrii i Sycylii. Był rok 1128 i po raz pierwszy od wieków całe południowe Włochy znalazły się pod władzą jednego władcy.
Roger II uzyskał upragnioną koronę królewską w 1130 r. W Rzymie, po śmierci Honoriusza II, kolegium kardynałów podzieliło się w sprawie wyboru nowego papieża, wybierając na papieży dwóch przedstawicieli rzymskiej arystokracji, Innocentego II (kardynał Gregorio Papareschi) i Anaklet II (kardynał Pietro Pierleoni), rozpoczęła się 8-letnia schizma w Kościele katolickim, zwana schizmą Anakleta. Roger poparł Anakleta II, uzyskując w zamian nadanie tytułu króla Sycylii w dniu 27 września 1130 r. Jednak nowy status królewski Rogera nie został początkowo przyjęty jednogłośnie. Cesarz Lotar III z Supplinburga przybył do Włoch w 1137 r., aby osadzić w Rzymie Innocentego II, ale musiał zawrócić do Niemiec, nie uzyskując niczego. 25 stycznia 1138 r. zmarł Anaklet II, Roger próbował pogodzić się z jego następcą Innocentym II, który jednak okazał się nieugięty. Kiedy w 1139 r. papież zaatakował go, Roger pokonał go i uwięził, zmuszając go do potwierdzenia jego godności królewskiej. W zamian potwierdzono, że papież posiada enklawę Benewent.
Chrystus koronuje Rogera II na króla Sycylii
Płaszcz koronacyjny Rogera II, z motywami islamskimi, część insygniów cesarskich przechowywanych w Wiedniu
Kiedy Roger II umocnił się na tronie, nadał swojemu królestwu scentralizowaną strukturę, powierzając prawnikom ze szkoły bolońskiej opracowanie projektu ciała ustawodawczego opartego na niedawno odkrytym na nowo rzymskim prawie. Podczas gdy Sycylią zarządzał bezpośrednio dwór w Palermo, na południu półwyspu Włoch kaci odpowiadali za egzekwowanie prawa i wymierzanie sprawiedliwości, podczas gdy inni urzędnicy, mieli za zadanie zbieranie podatków. Jednak niektóre hrabstwa i niektóre miasta cieszyły się pewną autonomią administracyjną. W polityce zagranicznej Roger II wykorzystał niestabilność polityczną Maghrebu, podzielonego między berberyjskie dynastie Zirydów i Hammadydów, zajął kilka ważnych ośrodków przybrzeżnych, takich jak Trypolis, Al-Mahdijja, Susa, Safakis i Annaba.
W służbie swoich ekspansjonistycznych celów władca miał dobrze wyposażoną flotę oraz dużą i dobrze uzbrojoną armię złożoną z normańskich rycerzy oraz muzułmańskich żołnierzy i łuczników zaciągniętych na Sycylii.
Srebrny dukat Rogera II z 1140 roku
Roger II zmarł w 1154 r., a królestwo zostało skonsolidowane za panowania jego następców, jego syna Wilhelma I Złego i wnuka Wilhelma II Dobrego. Ten ostatni zmarł, gdy miał zaledwie 36 lat w 1189 r. Normańska dynastia Hauteville nie wymarła jednak, ale została niejako przeniesiona na szwabski ród Staufów poprzez małżeństwo Konstancji de Hauteville, ciotki Wilhelma II Dobrego i ostatniego dziecka Rogera II, z Henrykiem VI, z kolei synem i spadkobiercą cesarza Fryderyka I Barbarossy. Z ich związku narodził się Fryderyk II, przeznaczony do odziedziczenia spadku po swoich znakomitych dziadkach, przejmując cesarskie i sycylijskie korony. Pod jego rządami królestwo założone dzięki odwadze i ambicji garstki normańskich rycerzy osiągnie apogeum swej świetności, ale to temat na kolejne posty.
Południowe Włochy w 1112 roku
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz